Gün batımında gördüğümde seni, bir ömür biriktirdiğim sevdaların doğuşu gibi geldin bana. Hiç görmemiştim oysa seni, bu ana kadar hiç. Ama bu güne kadar güzel olan her şey aslında sen…
İnsan kendince güzel anılar biriktirmek ister. Güzel bir ömürde hatırlamak istediği, hatırlanmak istendiği güzel anlar. Kendine çok anlam yüklese de insan, aslında sadece kendi zamanının sıradan bir bireyidir. Kendisini hatırlayan son kişi de dünyadan göçtüğünde, sıradan olmaktan da çıkar ve bir hiç olup silinir.
Bazı kişiler başka fikirdedirler. Bir kitaba, bir şiire, bir kahramana bürünen bir insanın, ismi yaşayan, yaşatılan insanın ölümsüz olduğuna inanırlar. Peki, şöyle bir soru sorsam size; sizi kaç kişi tanıdı, siz kaç kişiyi sevdiniz, bir kahraman, kitap veya şiir olsanız, sizi asıl manada kim tanıyabilir. Günahlarımızı ve sevaplarımızı kim kendisi kadar bilebilir. Yani, asıl olan hakikatimizi kaç kişi bilebilir. En önemlisi de, gönlümüze kaç kişi gerçek manada uyabilir?
Ben bunu bir sevda sonrasında öğrendim. Sevdanın öncesi sonrası da var mı bilmem ama, ben bir sevda sonrası, yaşamaya çalıştığım, hayalini kurduğum, gerçek manada olmak istediğim kişinin, bir çift göze, bir güzel yüze, yüreğime oturan bir varlığa büründüğünü gördüğüm an anladım.
İnsan sırf sevdası için hep iyi olmak ister. Bunun için de hep iyi olmak, kendini iyi biri olmak için yetiştirir. Eğer bu iyilik biri için, sevdiğim için, kendimi onu sevmeye engel olamadığım kişi için ise, bu onu hiç tanımadan önceki zamanı da kapsar. Bir hayalin içinde olmak ve bu hayalinin, sevdiğini gördüğün ana kadar sürmesi gibi bir şey.
Nasıl desem; düşün ki bir yarışmadasın ve yarışma sonunda en çok iyilik yapan, yüreğine iyiliği en çok öğreten, içinde bulunulan kötülüğü silen, karıncayı dahi incitmeyen, kendisinden emin olunan bir hale bürünen kişinin yarışmayı kazanması gibi. O an geldiğinde, yani, sevdiğiyle karşılaştığın o ilk an geldiğinde, sevdiğinin seni sevmesi gibi bir şey. Ama o güne kadar sevgiliyi ne gördün ne de bildin. Şimdi yaptığın bütün emekler sevgili için değil de kim için?
Ey gün batımında gördüğüm ve ömrümü aydınlatan yar, şimdi kaç yıl yaşasam, kaç kitap, kaç şiir olsam ne yazar. Ben ki seni bulup anlam kazandım, bundan öte hiç yaşamasam ne yazar.
Gökyüzüne bakıp gördüğüm, hayalini kurup büründüğüm, ruhumun özüne ulaştığım sevgili, boyun bükmelerimin sebebi sensin, yaşama isteğim, hayata tutunduğum, düşmekten korktuğum şey sensin. Beni gerçeğe ulaştıran, içimdeki tüm sırları açığa çıkaran, ruhumu hakikati, dünyaya geliş anlamım, yaratılış gayem sensin.
Şimdi kaç ömür yaşanırsa yaşasın, kaç asır yaşanırsa yaşansın, mana açığa çıkmış, aşk bağrıma oturmuş, ölümün ve yaşamın amacı kalkmıştır. Odur ki dünyada gördüm seni, odur ki bildim seni, ölüm ne ayrılıktır ne de kavuşmaktır artık bana. Ben maksuda ulaştım sevgili, ismim sende bilindi, ben sana vardım, seni buldum, sana ulaştım, artık ne varlığın anlamı var, ne yokluğun, ne kahraman olmanın anlamı var ne hiçliğin.
Şimdi söyle bana, bu uğraşım için senden bir şey vaat etmem hak mıdır bana. Ben ki sayende sevdaya ulaştım, öfkenle bana muamele etsen, hiç yüzüme dahi bakmasan, azarlasan, kızsan, say ki cehennem açıldı da beni içine atsan, sana kızmak, sana küsmek, öf dahi demek hak mıdır bana.
Ey insanı yokluğuyla terbiye eden, varlığıyla hakikati öğreten sevgili, şimdi buldum seni, şimdi hiçbir şey eskisi gibi değil, şimdi ben dahi yokum artık, sadece sen varsın. Ben dahi görünen her şey sen…
Sevgilim,
Bütün süslenmelerim sana,
Bütün gülüşlerim sendendir,
Şu çürüten zamana karşı,
Bedenimin baş kaldırması sendendir.
Sevgilim,
Güneş yaksa da beni direnmeliyim,
Toprak çağırsa da dik durmalıyım,
Her şeyi eriten şu kadere inat,
Kaç ömür geçse de yine seni sevmeliyim.
Sevgilim,
Bir gün benden haber alamazsan eğer, üzülme,
Toprakta kokumu bulacaksın,
Yağmurlarda gözyaşlarımı,
Sana güzel gelen her şeyde beni bulacaksın,
Sevgilim,
Yeter ki hisset beni, iste,
Ne mavide kaybolurum, ne siyahta,
Ne gecede kaybolurum ne toprakta,
Sen iste, teninde dahi beni bulacaksın.
