Ne güzel değil mi “gül” ile başlayan her kelamın manası ne kadar temiz, her dokunuşu ne kadar naif.
Rabbim yarattığın en güzel şey “Gül” mü? Gül adının geçtiği her yer ne kadar da huzurlu.
Aslında huzur aradığınız kadar değil, dokunduğunuz, hissettiğiniz, yüreğinize sığdırdığınız kadardır.
İnsan mutlu olunca dünyayı kucaklayacak güce sahip olur, bunun sebebi yüreğin ve hislerin lezzete ermiş olmasıdır.
Zamanın en güçlü silahı, vefasızlık olduğu gibi yalnızlığın zirveyi koruduğu aşikârdır.
Burada gül neden bu kadar güzel dedim, dikenine rağmen sevilmez mi?
Bülbül’ün güle olan aşkı gibi. İnsanlar da bir gül, bir çiçek şüphesiz.
Yaratılan her şey muazzam bir derinliğe sahiptir, yollar ve seçimler insanın külli iradesinin doğrultusunda şekillenir.
Yollar ve tabelalar bu arayışta kusursuz doğruluk sunar. Kusur dediğimiz aslında hata ve yanlışa düşmek.
İnsanoğlunun kusursuz olması imkansızdır. Yaradan’ın sunmuş olduğu yollar kusursuz ama insan öğrenir, yazar, okur, araştırır. Bilmez ki hangi yolun gül renginde olduğunu. Kusursuz değil, kusur arayan olmamak buradaki asıl mana.
Önce sevmeli çıkarsız dikene rağmen, sonra dinlemeli, dinledikçe demlenmeli yürek sevgisinden karşılık beklemeden Yaradan’ın hatırına, yüreğinin bekası hatırına.
İnsanoğlu iki güzel söz duyunca çaya katılan şeker gibi lezzet alır.
Peki Neden Gül Çok Güzel Kokar?
İçindeki kötü duyguları arındıran herkes lisanca konuşur ve konuştukça etrafına gül misali bir renk, koku yayar hem misk-i amberi.
Burada ki gülden kastım dilin güle benzemesidir. Dikeni vardır evet, çünkü bir nefs taşır. Lakin sevdirir, dokunur çünkü asaleti yürekten gelir. Asla değişmez o bir çiçektir her daim. Anlık veryansınlar onun renginden, kokusundan bir şey kaybettirmez.
“Kelimelerin sevgiyi tam anlamıyla sarıp sarmalamasına nadiren şahit olunur. Bir bakışın derinliği, bir dokunuşun sıcaklığı ve bir tebessümün büyüsüyle, her kalp kendi eşsiz melodisini fısıldar gizemli bir ahenkle.”
Yolunuz gül renginde, gül kokusunda olsun her daim.
Hoşça kalın.
