Korku, sessizliğin hecelerinin arasında,
Bir çığlık gibi yükseliyordu.
Yerin kalbinin olduğunu,
Ve nefessiz kaldığında hızlandığını,
O gün anladı.
Ara sıra aklına geliyordu
Ölümün soğuk nefesi;
Birkaç aydan beridir süren
Bu korku,
Göğsünün ortasında yankılanıyordu.
Zaman, adımlarının ucuna dikenler serdi;
Her gece aynı rüya, aynı gölge, aynı nefes.
Ay yüzünü sakladı karanlığa,
Yıldızlar birer birer sustu.
Korku artık bir insan değil,
Bir alışkanlıktı,
Göz kapaklarının ardına sinmiş bir gölge.
Kalbi, toprağın altında atan bir davul gibi,
Her sessizlikte biraz daha hızla çalıyordu.
Ve anladı:
İnsan en çok kendinden korkar,
En çok kendi yankısından ürker,
Ve sonunda,
O yankıya dönüşür sessizce.
Korku
Şair
Yorum yapılmamış
