Yitik Çığlık

Arife Özden 39 Görüntüleme Yorum ekle
1 Dak. Okuma

Süzülür karanlığın koynunda yitik çığlık,
Bir hüzün ışık tutar yalnızlığıma,
Soluk soluğa çırpınır düşlerimde,
Süt beyazı küheylan,
Türkülerle süslenir şebiyelda,
Kabuk tutmaz yaralarımın merhemi,
Gözlerin düşer aklıma.
Demini almamış şiirler dökülür dudaklarımdan.
Burnumda menekşe ıtırları,
Müphem hatıralar yankılanır dimağımda.
Adın düşerken yüreğimin memnu satırlarına.
Savrulur rüzgarın ıslığında yitik çığlık,
Terazimi şaşırtır kalemime çöken ağırlık.

Kavurur günü, geceyi sisli çöl vahameti,
Sarar benliğimi suskunluğun nedameti,
Buruşturup bir köşeye attığım binlerce kelam içinde,
Yüreğim sıkışıp kalır yokluğunun cenderesinde,
İbrahimî nefesle güle dönse de Nemrud’un harı,
Filizlenmez gözyaşımla suladığım umut tohumları,
Süzülür karanlığın koynunda yitik çığlık,
Nihayete ermez bin yıllık yalnızlık.

Ah ömür takvimimin,
En güzel günlerine düşen yangın,
Korlarla çevrili vadilerde bunca yıl nasıl dayandın?
Kurumuş gül yapraklarına esir edip hayallerini,
Tek mevsime nasıl sığındın?
Mütemadiyen akıp giderken kalbimin mürekkebi,
Sırlanır isminin geçtiği dizelerde yitik çığlık,
Ölüm uykusuna bürünür dünyevî kalabalık.

Bu İçeriği Paylaş
Yazan Arife Özden
Bağlantılar:
Şair
Yorum yap

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Exit mobile version