Acı

Bir gecede karardı yaşam, beyazladı saçlar
Yastığa kan değdi, yatak mezar.
Sustu çığlıklar, tutuldu nefret söylevleri,
Sonra insanlık bağırdı: “Sesimi duyan var mı?”
Hayat buz kesti, boğazda parça parça molozlar.
Acıyla bir köşeye kıvrıldı insanlık, sustu sesler ebediyete kadar…

Deprem koydular cahilliğin adını. Acıyı katık eylediler yolumuza, nasıl yaşanırsa yaşa dediler. Ülkem hıçkırıklar vatanı oldu göz yaşları kurudu, sesler boğazı parçaladı ama duyulamadı. Nice çırpınan canı kanatlarından yakalamaya elimiz yetişmedi.

Coğrafya da kaderdir diyorlardı değil mi? Bizim kaderimiz geçmişten işlenmiş kanımıza, merhametle yoğrulmuş milletimiz. Başkası değil, yakınım yok değil, her can yakınımız, her çocuk evladımız. Kıymık batmış evladımın eline, yüreği parça parça bir annenin kalbi. Babalar dağ, babalar sabır, babalar keder yükü. Ağla coğrafyam, ağla kaderim bu acıya, yürek pare pare. Kızgın demir her inşaatın demiri. Karanlık küçük bir kuyuda, tuğlalar vardı üzerinde nerede olduğunu bilmeden, anlamadan yatıyordu canlar. Gelen sesler çığlıktı, kıyametti. Herkesin kıyameti kendi için kopmuştu, yanında yatan sessiz kaderdaşları vardı. Kiminin sesi ilk anda kısılmıştı ve nefesi tükenmişti, haberi olmadan kaç saat konuştu kendi kendine sanki biri dinliyormuş gibi. Ses gelmiyordu, yorulmuştur herhalde insanlık diye düşünmesi gayet insaniydi. Aklımıza ne gelebilirdi ki. Panik insanlık, gözler, kulaklar pür dikkat; “insanlıktan ses var mı?” diye. Coğrafya kader evet, ama merhamet alın yazısı bizde silinmeyen. Ekle ve devam et merhamete vicdanı tamamla, eksik kalmasın hakkaniyetin, durma biraz anlayış ve sabır da ekle devam, devam adaleti unutma. Saygı koy içine sevgi olmazsa olmazımız, doğamız var oluşumuz sevgi ahhhh. Hangi sözcük tamamlar seni kocaman sevgiler melek oldular. Eklendi bütün vasıflar şimdi topla bakalım elimizde ne kaldı. İnsan olmak adına çığlığa şifa yankısı olmak adına. Görmüyorum o zaman yok sayarım kabul edilemez. Ağlayacağız ve ayağa kalkacağız, dizi tutmayanlara derman, yaralara merhem olacağız ama annesi babası ölen çocuklara ne oluruz bilemedim. Göğsümü gök kadar açıp anne olmak isterim, kollarımla uzayı da içine alacak kadar baba olmak isterim, sıkıca sarıp sarmalayan. Ahhh her tuğla içimize düşen kezzap. Acının tarifi zordur kimse yaşamadığı acıyı tarif edemez, bizler sadece anlamaya çalışırız. Gözler kan çanağı olur dinleriz sessizce çığlıklarını, ağıtlarını. Ortak oluruz ağıtlara, feryatlara.

Acıyı anlatmaya muktedir değildir hiçbir kelam, hiçbir kalem. Kifayetsiz kalınan yer. Hadi deneyin bakalım anlatabilecek misiniz acıyı? Kalemden mürekkep yerine kan damlıyor.

Sobadan çıkan kor kömürü ciğerimize koymuşlar adına ACI demişler…