Sorunun nerede olduğunu görmek zor olmadı. United, ilk 13 maçında sadece dokuz gol atabildi; bu da ciddi değişikliklere yol açan bir kuraklıktı. Lou Macari, Brian Kidd, Sammy McIlroy ve Brian Greenhoff’un hepsi saldırıda yargılandı, ancak sonuç alınamadı. 21 maçın ardından kaleci David Stepney, McIlroy ile birlikte en çok gol atan oyuncu oldu ve takımın penaltılarını almaya gönüllü olduktan sonra toplamda iki gol atarak övündü.
Docherty, “Stepney penaltı atıyor” diye içini çekiyor. “O kadar umutsuz bir durumdu ki. Takımda güven eksikliği oluştu. Güven problemi nedeniyle penaltı atmayan forvetlerimiz vardı. Şişeleri gitmişti. O sezon hiç mağlup olmadık ama rahat da kazanamadık.” 1973’teki bir araba kazasının ardından sezonun yarısında sahalardan uzak kalan Sammy McIlroy, “Kalenin önünde büyük bir sorun vardı,” diyor. “Brian Kidd’in en golcü oyuncusuydum ve bu kadar çok maç kaybetmemizin nedeni bu değildi.
Savunmada sorun yaşıyorduk, çünkü gol atamadık, önden deneme yapan o kadar çok kişi vardı ki, taraftarlar buna inanamadı.” Bu arada George Best, Doktor’un baş ağrısı olmaya başlamıştı. Ziyaret ettiği her yerde bir kahraman gibi karşılansa da performansları sönüktü ve geri dönüşünün canlandırıcı bir etkisi olmadı. Eski alışkanlıklarına döndü ve kasabada içki içerken görüldü. Best’in tuhaflıkları kısa süre sonra sürtüşmeye neden oldu ve Ocak ayında Plymouth Argyle ile FA Cup 3. Tur beraberliği öncesinde Docherty’nin elini zorladı.
En iyi iddia, dışarıda geçirdiği bir gecenin ardından sabah antrenmanını kaçırdığını, öğleden sonraları artık antrenör olan Pat Crerand ile antrenman yapmayı tercih ettiğini iddia ediyor. Bu onun ve Docherty’nin vardığı bir anlaşmaydı: Best’in sabahki bir antrenmanı kaçırması durumunda, zamanın öğleden sonra telafi edilmesi şartıyla onun yokluğu dikkate alınmayacaktı.
Cumartesi günkü başlama vuruşundan bir saat önce Best, Docherty tarafından özel bir toplantı için hakemin soyunma odasına çağrıldı. Haber pek iyi değildi. Best, hafta ortasında yeniden planlanan antrenman seansı nedeniyle kuralları ihlal etmişti ve oyundan çıkarılacaktı. Docherty tarafından yanıltıldığını hissettiği için öfkeliydi. Crerand, başıboş İrlandalıyı aptalca bir şey yapmaması konusunda uyardı, bu yüzden Best, United’ın Plymouth’u 1-0 yenmesini izlemek için bir fincan çay içmek üzere oyuncular salonuna gitti.
Best, maç sonrası takım arkadaşlarıyla birkaç bira içtikten sonra boş Old Trafford tribünlerine oturup ağladı. Bu onun United oyuncusu olarak stadı son ziyaretiydi. McIlroy, “George, sabah antrenmanını kaçırıp öğleden sonra gelebileceği konusunda bir anlaşmaya vardı,” diyor McIlroy, “ama bu gerçekten işe yaramıyor. Bir yönetici olarak, biri için bir kurala, diğeri için başka bir kurala sahip olamazsınız.” Zaten pek çok kişi George’un gitmesini bekliyordu, onun kalacağını düşünmüyorduk, ama kafası futbolda değildi.
Docherty, ayrılığın bundan daha dramatik olduğu konusunda ısrar ediyor. Maçtan önce sinirliydi. Saat 2.30’da kolunda kuşla soyunma odasının kapısına geldi. Ona eve gitmesini ve onu pazartesi sabahı göreceğimi söyledim ama onu bir daha hiç görmedim. Kapıyı yüzüne kapattım ve hepsi bu kadardı. Sinirlendiğinde nasıl oynayabilirsin? Herkesi kariyerini mahvetmekle suçladı ama hiç kimse kariyerini mahvetmedi, yalnızca kendisi. McIlroy takım arkadaşına sadık kalıyor. Best’in hikâyesinin doğru olduğunu söyleyebilirim.
9 Şubat’ta Leeds United, Old Trafford’un konuklarıydı. Sezonun en heyecanla beklenen karşılaşmalarından biri olmalıydı: Geçtiğimiz on yıl boyunca İngiliz futboluna hakim olan iki taraf arasında oynanan bir maç olacağı düşünülüyordu.
Ancak 1974’te bu bir uyumsuzluktu. Elland Road konutu sıralamanın zirvesinde (Bill Shankly’nin Liverpool’unu beş puanla yenerek şampiyonluğu kazandılar). Konuk takımın Mick Jones ve Joe Jordan’ın golleri sayesinde kolaylıkla kazanması pek de sürpriz olmadı. Şok olan ilk kez o hafta Manchester United, Division One’ın sonuncusuydu.
McIlroy, “Şok dalgalarını başlatan oyun buydu,” diyor. “İşte o zaman insanlar küme düşmeyle aynı anda Manchester United’dan bahsetmeye başladı. Derby Country, Wolverhampton, Manchester City’ye karşı beraberlik ve Sheffield United’a karşı galibiyet almamıza rağmen, sondaki diğer takımlar (Norwich City, Birmingham City ve Southampton) kazanıyordu. Biz berabere kaldığımız zaman Norwich galibiyet alıp önümüze çıkacaktı.”
Daha da kötüsü Docherty tüm kaynaklarını kullanmıştı. United sahip olduklarını harcamak istemiyordu ve yedek kadroda genç yetenekler olmadığından takımın seçenekleri sınırlıydı. Manchester United’ın potansiyeli yetersizdi ve Wolverhampton’a 60.000 £’a mal olan Jim McCalliog dışında kulüp daha fazla para harcamayı reddediyordu.
Yönetim kurulunun üzerimde hiçbir zaman baskısı olmadı,” diye açıklıyor Docherty. “Ama hiç para harcamazlardı. Bir otele gidip fazladan sandviç yeseniz bunu sorgularlardı. Çılgıncaydı. Peter Shilton’u satın almak istiyordum, o da haftada 400 sterlin istiyordu. Stoke City’de zaten haftada 300 sterlin alıyordu ama yönetim kurulu bunu ödemedi. Eğer onu 1977’de satın alan Nottingham Forrest’ın parası yetiyorsa bizim gibi büyük bir kulüp neden olmasın?”
Küme düşmenin kaçınılmaz olduğu bir sırada United, sezon sonunda dramatik bir form yakaladı ve Newcastle United, Norwich City, Chelsea ve Everton’a karşı 12 gol atarak kazandı ve McCalliog ön plana çıktı. “Jim’i Mart ayında Wolverhampton’dan satın aldım,” diye açıklıyor Docherty. “Harika bir oyuncuydu ama ne yazık ki golleri çok geç atıldı.” United’ın iyi formu sona erdi ve takım küme düşme sıralamasından çıkamadı.
“İşte o zaman düşüşe geçeceğimiz belli oldu,” diye açıklıyor Morgan. “Ne kadar iyi yaparsak yapalım, herkes sonuç alıyordu. Tek gol bizi yeniyordu. Maçları domine eder, bara vurur, post atar ve sonra diğerini atardık. Takım gol atar ve 1-0 kazanırdık.”
Manchester United’ın küme düşmesi futbol efsanesi haline geldi ve her efsane gibi kendi efsanelerini ve yalanlarını üretti. En büyüğü United’ı deviren kişinin Denis Law olmasıydı. Lig kampanyasının sondan bir önceki hafta sonunda, kritik bir maçın sonucu United’ı İkinci Lig’e taşıdı. Ama Old Trafford’da değildi; Birmingham City ile Norwich City arasındaki St Andrews’taydı. Kanaryalar zaten küme düşmüştü, ancak Birmingham, Southampton ve United diğer iki düşme noktasından kaçınmak için mücadele ederken, Birmingham maçı çok önemliydi. Old Trafford’daki maça rağmen United’ın kaderi onların elinde değildi.
İnsanlar her zaman Manchester City ve Denis Law’un bizi geride bıraktığını söylüyor ama Docherty bunun çok saçma bir şey olduğunu açıklıyor. “O gün 1-0 ya da 10-0 kazanmış olmamızın bir önemi yoktu. Güvenliğimiz, Birmingham’ın Norwich’te kaybetmesine bağlıydı, bu da bize bir cankurtaran halatı sağlamak içindi.” Birmingham, Bob Hatton ve Kenny Burns’ün golleriyle 2-1 kazandı.
City’yi yenseler bile United mağlup olacaktı. “United’ın küme düşmesinin ek yazısı, dünyanın her yerindeki taraftarlar ve yöneticiler için öğretici bir yazıdır. Kaderlerine rağmen United taraftarları ve en önemlisi yönetim kurulu, kulübe zaferi geri getirecek kişinin onun olduğuna inanarak Docherty’ye bağlı kaldı. Taraftarlar harika diyor Docherty. Kulüpte olduğum süre boyunca tek bir kez bile yuhalamadım, teşvikten başka bir şey yoktu.”
Ödülleri, gelecek sezon Docherty’nin ekibinin İkinci Lig’de canlı hücum futboluyla mücadele etmesiyle geldi. Docherty, kıkırdayarak, “Herkesi ezdiğimizi anımsıyorum. Tüm ölü ormanları temizledik ve genç, hızlı ve eğlenceli hale geldik. Muhtemelen bize bir iyilik yaptı çünkü yeniden toplandık. İzlemek harikaydı. Real Madrid gibiydik ve 5-0 önde mi yoksa 5-0 geride mi olduğumuzu asla bilemezdiniz.” “Evet, 1975’te muhteşemdik,” diye bitiriyor Docherty. “Ancak önceki yıl bir şeyi kanıtlamıştık: kim olursa olsun hiçbir kulüp batmayacak kadar büyük değildir.”
