Hayata bir anne kucağında başlarız ve ömür boyu oradaki yaşadığımız huzuru ararız. Hayatın bize getirdiği olumsuzluklara anne şefkatiyle çözüm bulmaya çalışırız. Anne sevgisi bambaşkadır. Sevginin yanında çok şey öğretir bize annelerimiz. Dik durmayı, olumsuzluklara göğüs germeyi annemizden örnek alarak hayata geçiririz. Ben annemden bunları öğrendim hatta daha fazlasını da öğrendim. Nasıl ki öğretmenimiz bize çok şey öğretip hayata hazırlıyorsa annemiz buna biz küçük yaştayken başlar. İlk öğretmenimiz annelerimiz olur. Bizi hayata, hayatın zorluklarına, yaşayacağımız sınavlara sabırla, gerekirse her seferinde en baştan başlayarak eğitir ve öğretir. Annelerimiz gözyaşlarımızı dindirir bizi düştüğümüz yerden daha sağlam bir şekilde ayağa kaldırır.
Anne bir sanatçıdır ve en güzel eseri çocuğudur. Onların sevgisi dünyamızı ısıtan bir güneştir ve biz o güneş altında huzuru buluruz. Bizleri yalanların olduğu bu dünyada yalansız en saf duygularla seven tek kişi onlardır. Bizim birer gölgemiz gibidirler. Yüreğimizin en derin köşelerinde onların sevgisi ile korunduğumuzu biliriz. Bu dünyada en güvenli sığınağı onların kucaklarında, en güzel uykuyu onlarına ninnilerinde hissederiz. Her zaman yolumuzu aydınlatan, yanlışlarımızı bağışlayan, bize her defasında kucak açan, şefkatiyle tüm zorlukları eriten olurlar. Şu hayatta bizi karşılıksız sevdiğine emin olduğumuz tek insan onlar, sırtımızı gönül rahatlığıyla dayayabildiğimiz kişi ve bizi her zaman sevecek olan da onlardır.
Annemden çok şey öğrendim. Ondan çok şey örnek aldım. Olaylara hep onun bakışıyla bakmaya çalıştım. ”Bu durumda annem olsaydı ne yapardı?” diye düşünerek tepkilerimi verdim. Bir gülüşü hep kışımı yaza çevirdi. O gülüşü görmek tüm ömre bedel oldu. Her zaman farkındaydım; benim dizim kanasa onun yüreğin yanardı. Benim gözlerimin içine bir bakmayla tüm duygularımı anlardı. Bizim için tüm zorluklara katlandı, her zaman dimdik ayakta durdu. Yıkılmadı, bıkmadı, usanmadı. Bir kere bile ”Of” demedi. Annem yeri geldiğinde de benim en yakın arkadaşım oldu. Derdimi dinledi, beni anladı. Sorunlarıma çözüm aradı. Hiçbir zaman beni yarı yolda bırakmayan tek insan oldu. Elimden tuttuğu ilk günden bugüne kadar her zaman benim en güvenli limanımdı. Değer biçemediğim bir şey varsa o da anneme olan sevgim, korktuğum tek şey ise annemi hayal kırıklığına uğratmak oldu. Bana her zaman sevmeyi öğreten, gücüme güç katan, beni en zorlu olaylarda bile yüreklendiren annemdi ve ben onun hakkını asla ödeyemem. Onun kadar şefkatli, sabırlı, ve güçlü bir kadının evladı olduğum için dünyanın en şanslı insanı olarak gördüm kendimi.
Fedakarlık denilince aklıma hep annem gelir. Fedakarlığı, sadece kendimi düşünmemem gerektiğini de öğretti bana. Ona olan duygularımı, minnettarlığımı hiçbir kelimeyle ifade edemem. Hiçbir kelime onun bana hissettirdiklerini anlatmamı sağlayamaz. Bana öğrettiğin her şey için teşekkür ederim annecim. Senden aldığım sevgiyle, güven duygusuyla yaşıyorum. Dünyaya bin kere gelsem bin kere de senin evladın olmayı seçerdim. Bana kattıkların için teşekkür ederim. Seni en saf duygularımla sevdim ve hep seveceğim.
