Bozuyordu nal sesleri cins atların,
Bozkırların balalayka telinden müziğini.
Havlıyordu coşkulu tazılar,
Rus prenslerinin pazar avında
Beklerken afili prensesler
Av köşkünde…
Nakşedemezdi gülücüklerini güneş
Geniş halısına Rus topraklarının.
Hapşırırdı buğdaylar dönünce ışığa,
Sarkıp cefakâr kadınların ellerinden,
Nihayete ererken aristokrat şölenler
Av köşkünde…
Danslar edilirdi kızıl kostümlerle,
Konuşurken mahir Rus piyanosu,
Suratlarda soylu tebessümü,
Yayılırken kıskançlık sisleri.
Yanardı gecenin şöminesinde
Fiyakalı tutkuların odunları
Av köşkünde…
Alabildiğine uzanan ve adeta devasa bir halıyı andıran geniş Rus toprakları, güneşin doğuşu ile birlikte buğdayların silkinişine yol açar. O sırada, çetin geçen yılların dinçlik ve derinlik kattığı cefakâr Rus kadınları, güneşi buğday tarlalarından selamlayıp bütün gün sürecek işlerini yapmaya devam ederler. Bu tabloyu, bilhassa 18. ve 19. yüzyıllarda Çarlık Rusyası’nın birçok yerinde görmek işten bile değildir.
Bununla birlikte, o dönem Rus aristokrasisinin hafta sonu yaptığı av etkinlikleri de sıklıkla gözlemlenebilir. Birkaç cins at ve tazıyla birlikte konakladıkları av köşklerinin etrafında avcılık yapan Rus soyluları, keyif veren bu uğraşı sürdürürken; av köşklerinde onları Rus soylu kadınları bekler. Bu sırada, saray çevresi ile ilgili sohbetler gerçekleştiren kadınlar, ava çıkmış eşlerinin avcılık hünerlerini anlatmaktan da geri durmazlar.
Akşam vakti, Rus soylu erkeklerinin köşke dönmesiyle birlikte zaman, sabaha dek sürecek ve hem kıskanç bakışların hem sarhoşluğun hem de piyanoyla icra edilen soylu müziklerin ortama farklı havalar kattığı bir şekilde akıp gider. Sabahla birlikte mest olmuş soylu zihinler uykuya dalarken, cefakâr Rus anneleri de buğday tarlalarından tüm Rusya’ya diriltici soluklar üflemeye ve her sabah olduğu gibi güneşi selamlamaya devam ederler.
