Ölmeye Yakışmıyor Adın

Ah, bu coğrafyada acıyla doğduk!
Gün doğdu, tüm çocuklar güler sandık.
Ağlamayanı yoktu…
Bir sabah, saatler durdu bir evde.
Duvarlar yıkıldı ard arda…
Yıkım vardı.
Dünya yanacak kadar kor alevler…
Bir Ahmedim vardı.
Dünyaya doymamış, anasına son bir kez
sarılamamış…
Hanesine tezkere getirecek yaşlara varmamış…
Bir ışık söndü o hançerlenen yüreğinle.
Bir gök kapısı aralandı, ey oğul…
Burası kahır, burası cehennem artık…
Ölmeye yakışmıyor adın, oğul!
Cennet buluşma yeridir elbet.
Adını çiçeklerle yazdın.
Affet, ne olur!