Şehirler geçiyor önümden.
Yolları uzaklara çağıran sokaklar…
Eski bir tramvaydayım.
Biletlerim kesilmemiş hayattan.
Rüzgarlar vuruyor ıslak pencerelere.
Kapı önleri eski vedaları gözlüyor,
İnsanlar gidiyor.
İnsanlar geliyor…
Yol haritaları çoktan çizilmiş sanki.
Ve uzak bir sen geçiyor gözlerimin önünden.
Hayatı sorgulamak kalıyor geriye bir tek senden.
Dünya küçükmüş diyorum.
Ve anlayamadığım kadar büyükmüş belki de.
İncelikler ortasında bir şövalyeyim artık.
Ben.
Tüm yazıtlarda sanki benim adım…
Sınırları çizilmemiş bir coğrafyada,
Tozlanmış, çıplak ayaklarım..
