Bir kadının içindeki vahşi doğa susturulamaz. Zaman gelir, o iç ses yeniden konuşur; kendi adına, kendi sözüyle, kendi yolunda… (Clarissa Pinkola Estes)
Bazen bir kelimeyi tanımlamak için sözlükler yetmez. Bazen bir insanı anlamak için onun sessizliğini duymak gerekir. Bazen bir varlığı kavrayabilmek için onun fısıltısını duymak, sabrının kıvrımlarında dolaşmak, gözlerinin derinliğine bakmak, yaşadıklarını anlamaya çalışmak gerekir.
“Güçlü kadın” dediğimizde de böyle bir anlam arayışına düşeriz. Çünkü onun gücü ölçülmez. Güçlü kadın, işte böyle bir tanımdan fazlasıdır; bir duruş, bir derinliktir. Güçlü kadın, yıkılmakla tamamlanmayan, her defasında yeniden var olan kadındır.
Dışarıdan bakıldığında sakin bir dağ gibi görünür ama içindeki fırtınayı bir tek o bilir. Her acıyı kendi teninde yakar, her ihaneti kendi kalbinde gömer ama gülümsemekten, sevmekten de vazgeçmez. Çünkü bilir: sevgi, güçsüzlüğün değil; cesaretin sesidir.
Güçlü kadın, sadece fırtınaya dayanıklı değil; fırtınanın içinde yürümeyi öğrenmiş kadındır. Hayatın sert rüzgârlarına karşı dimdik duran ama yüreğinde binlerce kırık taşıyan kadındır. Gücünü bağırmaktan değil; sessizliğinde taşıdığı sabırdan alır.
Ne kalabalıkta kaybolur, ne yalnızlıkta tükenir. Kendiyle baş başa kalabilen, içindeki boşluğu kendisiyle doldurabilen bir varlıktır.
Güçlü kadın, yalnızlıktan korkmaz. Onun için yalnızlık bir boşluk değil; kendine döndüğü, sessizce iyileştiği bir yerdir.
Kalabalıklar içerisinde kaybolmaktansa, tek başına kendi varlığıyla bütünleşmeyi seçer. Çünkü o bilir: kendiyle barış içinde olmayan kimse, dünyayla barışamaz. Zaman zaman kırılır da… Sanma ki hiç ağlamaz. Ama gözyaşlarını bile şefkatle toplar.
Her düşüş, onun için yeniden bir doğuştur. Çünkü güçlü kadın, zorlukları düşman değil; öğretmen olarak görür. Kaybettiğinde bile bir şey kazanır: kendine daha da yaklaşır. Güçlü kadın, ağlamaktan utanmaz. Çünkü bilir ki gözyaşı bir zayıflık değil; içtenliğin, insanlığın bir parçasıdır.
O, sevmeyi bilir ama karşılık beklemeden; hayal kurar ama hayal kırıklıklarından yılmaz. Her “düştüm” dediğinde “yeniden” doğar. Güçlü kadın yıkıcı değil; yapıcıdır. Onun gücü başkalarını ezmekte değil, birlikte yükselmekte yatar.
Diğer kadınları rakip değil, kardeş bilir. Çünkü kadın olmanın nasıl bir mücadeleye dönüştüğünü en iyi yine kadın anlar. O yüzden el uzatır, omuz verir, sessiz çığlıkları duyar. Ve gerekirse bir devrim başlatır — usulca ama kökten…
Kimi zaman bir anne olur; uykusuz gecelere rağmen sabah gülümser. Kimi zaman bir öğretmen, bir hemşire, bir iş kadını, bir çiftçi olur; elleriyle değil, yüreğiyle üretir. Kimi zaman toplumun içinde görünmez bir kahraman, bazen de kendi hayatının isimsiz yıldızı olur. Ama her zaman birilerinin dayanağı, birilerinin duası, birilerinin güvencesidir.
Güçlü kadın olmak, sadece ayakta kalmak değildir. Yıkıldığında kimseye belli etmeden kalkmak; hayatın yükünü taşırken başkalarına da omuz verebilmektir. Güçlü kadın, sessizliğinde bir dağ gibi durur. Ve ne olursa olsun, kendinden vazgeçmeden yürümeye devam eder.
Güçlü kadın susabilir ama asla boyun eğmez. İçinde sakladığı fırtınaları dışarı taşırmaz ama o fırtınalarla büyür. Dışarıdan bakıldığında sade bir hayat sürüyor sanılır. Oysa içinde yürüdüğü yollar dikenlidir. Ama ayakları yara da olsa yürümekten vazgeçmez.
O, bazen tek bir “İyi misin?” sorusunu yıllarca bekler ama kendisi herkese “Yanındayım.” demeyi hiç ihmal etmez. Güçlü kadının yolculuğu, dışarıdan bakanlar için sıradan bir yürüyüş gibi görünür. Ama gerçekte o, her adımda kendi iç evreninde yıkımlar ve yeniden kurumlar yaşar.
Dışarıda günlük hayat kendi ritminde akar ama onun içinde zaman zaman yavaşlayan, zaman zaman hızla dönen bir çark işler: sorgulamalar, hatırlamalar, aflar, vazgeçişler…
O, başkalarının onun adına koyduğu sınırları kırmaya çalışan biridir. Kimi zaman kendi ailesinin gölgesinden çıkar, kimi zaman toplumun “kadın dediğin”le başlayan cümlelerine başkaldırır. Yavaş yavaş, sindire sindire, bazen de içten içe isyan ederek kendi yolunu açar. Bu yol kolay değildir ama her adımı özgürlüğe bir patikadır…
Güçlü kadın zamanla bunları öğrenir:
Sessizlik bir zayıflık değil; derinliktir.
Naziklik bir ödün değil; bilgeliktir.
Ağlamak bir acizlik değil; arınmadır.
Ve sevmek… belki de en büyük güçtür.
Güçlü kadın için başarı, sadece bir mevki ya da alkış değildir. O, kendini kaybetmeden var olmayı başarırsa; işte asıl zafer budur. Toplumun maskeleri arasında kaybolmadan, kendi yüzünü taşıyabilmek…
EN BÜYÜK CESARET BUDUR!
