Neyleyim fasl-ı bahârı, onsuz çoraktır ‘âlem,
Gönlüm gülle çiçeklendi, başka râyihâ istemem.
Gül-i Rânâ! Sen endâmınla âsûde bir nâzendesin,
Asırlardır dinmeyen bir hasretin şevkindesin.
Vuslata ermek ki rûhunla, haddim ola mı râyihânla,
Sen arzularınla, pâyidâr olan bir ‘aşkın meylindesin.
Sensizliğe iştirâk eden rûhumun var bir seferi,
Gönlüme ilticâ eden ‘aşkının yoktur merhameti.
Yoluma dikenler sersin de zuhûrun, bülbüle meyletmesin,
‘Aşık olmayan anlar mı ki, âhüzârın dilinden.
Mihmân-ı leyâl erdi bu zamanda ancak Mecâlis-i Seb‘a’ya,
Gönlüm bir şebnem gibi rü’yâlarımda düştü sadâya.
Hikmeti bu mudur ki, firâkınla bir ney gibi inlerim.
Ömrüm nasîb etsin bana, ‘aşkınla demleneyim Hüdâyâ!
