Kafa Kağıdı 1929

Eskiden ne çok severdim
Denizi, gökyüzünü bir de kuşları.
Her sabah 6:30 vapura koşardım;
Biraz uykulu, biraz yorgun,
Yine de umutlu.
Simit ile başlardı hikayem:
“Taze gevrek simit vereyim mi abi?”
Canına yandığım şehri, güzeldin işte.
Dizlerim tutmaz oldu,
Kulak desen duymaz.
Vapuru balkondan izlerdim.
Bir bir gidiyor sevdiklerim.
Defterde kimler yok ki!
Liste uzun, sevdiğim.
Seninle kurduğumuz hayalleri
Süpürüp attı çöpçüler.
Geçenlerde okunmuş selan.
Gelemedim, kahrolsun bu merdivenler!
Çocuklar deyiverdi:
“Eski mahalleden Hatçe Nine ölmüş.”
Sızladı kalbim, bir ağrıdı.
Uyku girmedi gözüme.
Sırada saçlarını çekerdim,
Kalemini alır saklardım.
Sevdadanmış hepsi, geç anladım.
Kuşları da duymaz oldum,
Torunları da.
Yaşımı da unuttum.
Kafa kağıdında 1929 yazıyor.
Eskiler dün gibi aklımda.
Bir de dizlerim tutsa…
Mezarlık karşımda.