Kahvaltı

Dünyada en güzel çocuklar uyur, yastığa anneliğini koydu,
Adam “Sesinde dinleniyorum” dedi,
Saçlarını omzuna serdi,
Ömrüne ışığı serdi, sevincini serdi,
Keşkeleri yanında, gökyüzü karşısında,
Manzarayı koydu gözlerine,
Gülüşünü sürdü ekmeğine,
Sevmedikleri iki kere hiç ederdi, sevdiğini koydu dudaklarına,
Nefesiyle demledi çayını,
Özlediği sabahın kokusu, unuttuğu yılların yokuşu birbirine karışmıştı,
Keşkelerini verdi rüzgarın tutuşuna,
Bülbülün sesini koydu çantasına,
Sokağından geçti, yokluğunu sordu,
Yanlış bir hayatın kırık merdiveni yıpranmış duvarda,
Duvara resmini koydu, rengini koydu,
Kaç mevsim karışır diye üşümüş çiçeklere,
Ellerini koydu yüzünün açtığı saksılara,
Hayal tamircisi gibi ölümden artan baharları saydı bir bir,
Çatıya güneşi koydu, içine kar sularını,
İnsan unutulduğu zaman kaybedermiş, unutulmadığı her anı koydu cebine,
Kalktı, dünyayı soyunup, sevgiyi giydi sırtına,
Güne karıştı.