Kızıl Gökyüzü

Kızıl bir gökyüzü alıp götürdü onu eski çok eski günlere. Şimdi bakmayın siz onun huysuz, yaşlı ve çekilmez göründüğüne. Ne de güzeldi yılların eskittiği pembe yanaklı, uzun simsiyah saçlı, iri gözlü yüzü. Şimdinin tersine pek de neşeliydi o günlerde.

Kızıl bir gökyüzünde ne çok sevmişti şimdilerde hayırsız saydığı birini. Ta uzaklardan görünce sevdiğini; yüzü alev alır, kalbi avuçlarında atardı. Saçlarından, duruşundan, uzaktan gelen kokusundan tanırdı, yürüyüşünden seçerdi onu, hissederdi ansızın gelişini.

Sevdiğinin eli elinden kaybolmamışcasına yanağına dokundu, şöyle bir gezdirdi tatlı ve kısa gülümsedi. Bakmayın şimdi sızlanan, neşesiz, memnuniyetsiz oluşuna bir zamanlar gepegençti, hiç sebepsiz güller açardı yüzünde, diline şarkılar dolanır, pembe kahkahalar atardı.

Kafasını kaldırıp tekrar baktı kızıl geceye bir yıldız daha da parlak geldi gözüne. Ah! dedi yıllar önce birlikte bakardık yıldızlara, bir türlü de seçemezdik en parlak olanını. O zamanlar ne güzeldi, o zamanlar ki ben ne güzeldi, diye geçirdi içinden.

O pembe yanaklar hiç buruşmamış, gülen gözler solmamış , heyecandan güm güm atan kalbi bu kadar yorulmamıştı. Belki yine yorulmazdı kalbi, elini bırakmamış olsaydı o tatlı heyecanın sebebi, adı aşk olan. Sahi niye bıraktı ki ? Ah! dedi uzun hikaye, çok uzun.

Kızıl gökleri de sevmese miydi artık. Şimdi yüzü gülmüyor diye kızıl gece miydi olanların sorumlusu, suçlusu. Kızıl gece değilse; bir şarkı sözü, uzun bir yol, bir kuş yuvası ya da dağılmış sigara dumanı… Aşk bitmemiş ise onu hatırlatan her şey suçlu, geçmiş ise geçmemiş.

Hep mi özlenir geçmiş ? Herkes illa ki de özleyecek mi? Ah! Ben gençken böyle değildim mi diyecek herkes? O heyecandan, neşeden biraz da yaşlılığa mı saklansa, hemen tüketip de tarumar olunmasa… Tatlı tatlı yaşlanıp kızıl bir geceye, bir yıldıza, bize küsene, buruşuk yüze takılıp da kalınmasa.