Anneciğimi Rabbine uğurlayalı henüz 1,5 ay olmuştu. O aralar kalbim çok mahzun olduğundan ve kendimi Rabbime daha yakın hissettiğimden çok ulvi şeyler yaşıyordum.
Her zaman olduğu gibi o gün de arkadaşımla anneciğimi konuşup ağlaştık. Ardından, ikimizin de mustarip olduğu bir konu üzerinde durup “Allah büyük” diyerek vedalaştık.
Okuldan eve geldim, hızlıca hazırlanarak Bursa’ya gitmek üzere yola çıktım. Suriye yıllar sonra özgürlüğüne kavuşmuştu ve arkadaşlar ile kardeşlerimize yapacağımız yardımlar için toplanıp konuşmamız gerekiyordu. Şehreküstü metrosundan inerek aceleyle yürümeye başladım. Ulucami avlusundan geçerken içeride akşam namazını kılan insanlara baktım, içimi huzur kapladı. Aynı anda da bu gün arkadaşımla konuşmuş olduğumuz, bizi derinden düşündüren o mesele geçiyordu aklımdan..
Vaktim daraldığı için adımlarımı daha da sıklaştırarak yürümeye devam ediyordum ki şadırvana yaklaşırken köşede birden bir beyefendi belirdi. Adeta karşıma dikilmiş, bana geçit vermiyordu. Kendisi iyi giyimli, boylu poslu, 45-50 yaşlarında, konuşması, diksiyonu düzgün biriydi fakat dileniyordu akşam akşam. O telaşede içimden: “Aman bu adam da şimdi nerden karşıma pat diye çıktı, utanmıyor da gencecik adam dilenmeye. Acelem var zaten!” diye geçirdim. Arkasından dolanıp gitmek istedim, adeta önüme geçerek bana geçit vermemeye çalışıyordu. Tam hızlıca geçerek şadırvanın oraya gelmiştim ki o tok ve imalı ses tonuyla, sabah arkadaşımla konuştuğum, az önce de aklımdan geçen o düşündüren mesele hakkında bana dua etmesin mi! Ben birden şok geçirircesine durdum ve düşünmeye başladım: “Bi dakika, bu adam benim mustarip olduğum bu durumu nereden biliyor da bana bu duayı etti şimdi!?” hemen geri döndüm, cüzdanımı açtım, üzerimdeki paranın yarısını adama uzattım.
Bu ilginç adam kim diye yüzüne bakmak istedim. Başında şapka vardı ve adeta yüzünü göstermemek için de büyük çaba sarf ediyordu. Ayrıca benim gibi çok da acelesi vardı. Parayı, yüzünü gizleyerek aldı, hayır dualarda bulundu. Ayrıca karanlık olan o köşede müthiş bir aydınlık vardı ve benden başka da kimse adama para vermiyordu.
Saniyeler içerisinde gerçekleşen bu olaylar silsilesinin ardından koşar adımlarla ilerlemeye başladım. Hem toplantıya hem de akşam namazına gecikmiştim.
Çok verimli bir toplantının ardından dualar ettik, dostlar ile hasbihâlde bulunduk, bana taziyelerde bulundular, beni Şehreküstü metrosuna bıraktılar ve vedalaştık.
Yalnız kalınca bir kaç saat önce yaşadıklarımı düşündüm ve sindirmeye çalışıyordum. Bu kadar kısa süre içerisinde bu kadar esrarlı şeyler yaşamamın ardında büyük hikmetler vardı. O beyefendi sıradan biri değildi, ilk aklıma gelen belki de Hızır aleyhisselâmdı. Anneciğimi çok özlediğimden kalbim mahzundu ve hayır için bir toplantıya gidiyordum. Kim bilir belki bunların hürmetine Rabbim onu benim karşıma bu şekilde çıkarmıştı. Belki mustarip olduğum konuda bana bu şekilde kapılar açacaktı..
Birkaç akşam sonra başka bir program için aynı yerden geçtiğimde ne öyle bir adam vardı ne de öyle bir aydınlık..
Rabbime kavuştuğumda ilk soracağım şeylerden biri belki de bu olacak: “Rabbim! O gece orada yaşadıklarım neydi o adam kimdi?”
