Köpekler ve kemikler, Kardeştiler. Mürver ile sonbahar, Hiç tanışmadı. Bir güvercinle solucan, Hiç yarışmadı. İnsan bin sene yaşadı da, Dünyaya alışmadı. Ama köpekler ...

Buradan çok uzakta, Bir dağın yamacına düşerken yağmur, Ruhumu ıslatan başka bir şey var. Bazen bir uzaklık, Bazen bir bataklık, Yok olup giden ...

Ben bu sokaktan geçmiştim, Kayboldum… Adına mazi denilen bir katil, Köpeklerini üstüme saldı. Bir yangın çıktı rüzgârımla, Mahvoldum… Ben bu sokakta özgürdüm, Hapsoldum… ...

Her bahar geldiğinde, İnsanlar varoluşun bataklığında Yoktan bir kaygının ardına düşer. Çiçekler ezilir, böcekler ölür… Yürekteki yaralar hiçliğe mi isyan? İnsan bu; yarısı ...