Anlaşıldığı Yere Sığınır Kalp

Her gülüşün ardında bir yara bekler! Bekler ki, kendini anlayan bir yürek tutsun elinden de çıkarsın enkazın ağırlığı altında kalan yüreğini. Vermesin anlaşılamamanın depreminde son nefesini. Molozlar altında can vermesin umudun heceleri!

Tutsun ellerinden ki çekip alsın üşüyen ateşlerden… Küllenmiş harflerden ve dahi kristalleşen sevgisizlikten. Hafiflesin yükü, haram olmasın aldığı nefesi!

Herkesin derdi kendine ağırken, ezilmeye başladığında o yükün altında hep bir kanayan umudu vardır gizliden…

Aynı dertten mustarip olanlar buluşur o umut sokağında, bir lambası sönük ha patladı ha patlayacak. İçilen bir çay şifa, alınan her nefes huzur olur âdeta. Mekan bozkır olsa saraya döner, hava buz kesse ısınır yürekler. Zaman durur kelâm işler…

Güneş batsa, gülüşünde gün doğar, yıldızlar sönse bakışlarında yanar gece. Aynı dertten mustarip olanlar anlar sadece. Diğerleri anlamaya çalışır öylesine…

Derdinin açtığı yaraya bir eleştiri oku saplayıp aynı yerden yine kanatan da vardır. Anlamayıp dinlemeden yargılayan infaz eden de… Kan gölüne dönmüş yürekte kırmızı güller açtıran da vardır, kaktüs yetiştiren de… Sağanak yağmurlar boşaltan da var hayâllere, gökkuşağı renklerini açtıran da..

Demem o ki; Anlaşıldığı yere sığınır kalp. Bir tek anlaşıldığı yerde mutluluğu tadar özgürce. Kucak açtığı sığınağı kilometrelerce uzakta dahi olsa, bir nefes olur insan insana.

Yanında olduğunu bilmenin sıcaklığı sarar ruhunu, üşümez kar yağsa! Yabancıysa bir nefes ötesindeki hislerine, ısıtmaz yaz güneşi doğsa üstüne!

Velhasıl kelâm anlaşıldığımız kadardır yüreklerdeki yerimiz, anlatabildiğimiz kadar hisse sahibiyiz vesselam.