Kimsem yok biliyor musun anne?
Eskiden ağlarken yakalardın beni.
Şimdi göz yaşlarım akmıyor,
Ve hiçbir şey o günlerdeki gibi yakmıyor anne!
Ziyaret gibi hissediyorum kendimi.
Birileri geliyor, birileri gidiyor.
Paylaşılıyor, emanet ediliyor.
Bırakılıyor, alınıp gidiliyor.
Ama o kadar kutsal da değilim anne!
Bir otobüs durağı oluyorum.
Kimileri yolculuğu bekliyor,
Kimileri yağmurdan kaçmak için barınak sayıyor.
Bekletiliyorum, bekliyorum.
Barındırıyorum, sığınıyorum.
Fakat o kadar gereklide değilim anne!
Bir park alanı sayıyorum kendimi,
Açıyorum gerekenleri ortalığa.
Çocuklar geliyor oyun oynuyor,
Büyükler oturuyor sohbet ediyor.
Salıncakta sallanıyorum.
Oyun oynuyorum, oyalanıyorum.
Görmek istenileni gösteriyorum.
Ne yazık o kadar gizlide değilim anne!
Her hangi bir yerde basamak oluyorum.
Bazıları yukarı çıkıyor,
Bazıları aşağıya iniyor,
Ben hep aynı sıramda duruyorum.
Üzerime basılıyor, ben içime basıyorum.
Kaldırıyorum, indiriyorum.
Bir şey yaptım sanıyorum.
Biliyorum o kadar güçlüde değilim anne!
Yorum