Suda başlar hayat,
Kavga çıkınca kız meselesinden,
Sigara içmeye diye karaya atar kendini oğlan,
Kız ardından.
Gel zaman git zaman,
Unuturlar geldikleri suyu.
Hiç gezdirmiyorsun deyince kız,
Dolaşırlar dünyayı kıta bucak.
Yoruldum ev taşımaktan der oğlan.
Konalım biraz,
Devletten gizli,
Gece konarlar.
Uzak akrabaların kimi,
Üst baş düşkünü sürünür.
Eş durumundan kuş kimi,
İki yüz kırk ay ağaç, Toki çıkanlar,
Petrol mavisine çalıyor yaşa takılanlar,
Sudan mı çıktılar?
Topraktan mı geldiler?
Tam da tam tekmil insan yapacakken insanlar,
‘Kendi toprağınızdan!’ diye seslendi Tanrı,
Kendi toprağınızdan.
Antropoloji ya da Topraksız Tarım
Yorum