İnsanın hikayesi kusursuzluğu istemekle başladı. Nefsi şahlanmıştı bir kere. İşte en büyük kusurun kusursuz olmayı istemesiyle başlayacağını anlayacak mıydı?
İsteğinde ısrarcı oldu ve nefsi ile göze geldi. Göze öyle battı ki işin içinden çıkamadı. Bocaladı uğraşlarıyla. Mükemmel olduğunu ispatlamaya çalıştı. Yaptıkları herkes tarafından ayrı ayrı değerlendirildi. Sevgisi ve birçok yanları ölçüldü. Eleştirildikçe asıl derdi başladı. Başkalarının söz kırıntılarına kulak astı. Söylenilenlere önemliymiş gibi üzüldü. Eleştirememişti kimseyi. Üzerine savrulan laflardan korunmak için uğraştı. Beni ilgilendirmez diyemedi. Dedikodusu yapılmaya başlanmıştı çoktan. Yüreğinin temizliği ya da kiri önemli değildi artık. Görüntüsü, makamı ve parası konuşulmaya başlandı. Başkalarının istediği gibi yaşamaya mecbur oldu. Herkes kendilerince sohbet ederken kendini koruyarak dolaştı. Kimi için menfaatini koruma uğruna Rabbini unuttu. Kendine seçenekler sunuldu .Seçenekleri epeyce düşünüp karar vermeye çalıştı. Yeri geldiğinde düşünmesi kusur sayıldı. Bazen ise seçim yapamadı. Birileri onun yerine seçenekleri belirlemişti. Düz yolda yürürken yürümesi bile sorun oldu. Hayat koşuşturmacasında arkasında dayısı varsa yolu yokuş yukarı, yoksa yokuş aşağı oldu. Kusursuzluğu bıraktığında kararsızlığı konuşuldu. Kusursuz olması istendiğinde artık kendi kusurlarını görmeye başladı. Ve gördü gerçekleri…
Her insan; kadın ve erkek fark etmez kusurlu doğar. Hayat insana iki seçenek sunar: “İyilik ve Kötülük”
İyiliği seçtiğinde iyilik yaparsın. İyi olursun ve iyi olarak anılırsın. Kötülüğü seçtiğinde kötü olursun ve kusuru ararsın. İnsan tercihi ile kusurludur ya da değildir. Kusursuzluk Yaradan’a aittir. Seveceksen kusuruyla kabulleneceksin. Sevilmek istiyorsan kusursuzluğu bırakacaksın. Hayatın bu kadar kısayken kendini bu kadar büyütmene gerek var mı insanoğlu?
Yorum