Merhaba… Öncelikle hoş geldiniz.
Beni şu an nerede ve nasıl dinliyorsunuz bilmiyorum… Belki bir yürüyüşte, belki otobüs camından dışarıya dalmışken, belki de sadece birkaç dakika kendine ayırmak istemişken… Camdan dışarı bakınca içimizi yumuşacık eden görüntülere şahit oluyoruz. Kahverengi dallardan açmış pembe, beyaz çiçeklere. Ve yerlerdeki papatyalar… Bu görüntüler karşısında içi kıpır kıpır olmayan çok az kişi olsa gerek diye düşünüyorum.
Bugün sizinle biraz baharı konuşalım istiyorum. Ama sadece doğaya gelen baharı değil… Aynı zamanda içimize gelen, kalbimize dokunan, ruhumuzu ısıtan o baharı da…
Baharın gelişi aslında bir durup düşünme zamanı da olabilir. Günlerin telaşında çoğu zaman içimize kulak vermeyi unuturuz. Oysa baharın sessizliği, kuş seslerinin arasına gizlenmiş huzur bize şöyle fısıldar: “Bir dur, nefes al, neredesin, nereye gidiyorsun?” Belki de en çok bu yüzden baharı severiz; sadece doğayı değil, kendimizi de yeniden görebildiğimiz için…
Hani bazı sabahlar vardır, pencereyi açarız… Ilık bir rüzgar tenimize dokunur, uzaklardan kuş sesleri gelir. Toprak kokusu gelir burnumuza, belki de bir kuş sürüsünün cıvıltılarına tanık oluruz. İşte o an, bir kez daha baharın geldiğini anlarız. Ve ağaçlar uyanır önce… Uykusundan yeni kalkmış çocuklar gibi enerjili ve heyecanlıdırlar. Gövdesinden uçlarına doğru incecik bir yeşil yayılır. Kışın griliğine bürünmüş dallar birden bire yeşerir, tıpkı ne olursa olsun yine de kaybetmediğimiz umut gibi. Her yaprak, “Ben buradayım” der gibi yeşermeye başlar. Ve biz, doğanın bu sessiz coşkusunu izlerken, içimizde de bir şeylerin filizlendiğini hissederiz. Bahar demek mutluluk ve rahatlama demektir bana göre. Tabi bu rahatlama olumsuz yönde olmamalı. Örneğin akademik anlamda bir rahatlık bir nevi bir boş verme boyutunda olmamalı. Böyle bir şeyin söz konusu olduğu için bunu araya sıkıştırmak istedim.
Toprak çatlar, içinden rengârenk umutlar fışkırır. Gökyüzü masmavi olur ama öyle bildiğimiz mavi değil; sanki daha parlaktır, umutla yıkanmış gibi… Ve biz insanlar… Ne kadar yorulmuş olsak da, kalbimiz ne kadar üşümüş olsa da… Bir şekilde içimizde de tomurcuklar açmaya başlar.
“Belki de yeniden başlayabilirim.” deriz. Ve Bence bahar aslında umudun simgesidir. Çünkü her şeyin solup gittiği, toprağın uyuduğu, dalların çıplak kaldığı bir kıştan sonra… Yeniden yeşerebilmenin, yeniden gülümseyebilmenin mümkün olduğunu hatırlatır bize.
Bahar sadece mevsimlerin değişimi değil aslında. Bazen bir gülümseme, bazen yeni bir defterin ilk sayfası, bazen de uzun süredir ertelediğimiz bir merhabadır bahar… İnsana yaşama sevincini yeniden fısıldayan görünmez bir dost gibi. Baharın gelişi öyle hoştur ki, güzel olan şeylere “Baharın müjdesi gibi” deriz.
Bu mevsimde dikkat ederseniz her şey bize bir şeyler anlatmak ister gibidir. Bir tomurcuk sabrın gücünü, bir serçe cesareti, rüzgar ise hayatın değişkenliğini… Eğer gözlemlemeyi seçersek, doğa bize bir öğretmen olup bir şeyler öğretebilir. Ve minnettarlık başlar… “İyi ki buradayım, iyi ki görebiliyorum” deriz içimizden. İşte bu fark ediş bile başlı başına bir bahardır aslında.
Peki siz, bu baharda neler yapmak isterseniz? Hangi alışkanlıkları geride bırakıp, hangi güzel duyguları yeniden büyütmek istersin içinde? Ve unutmayın ki içinizdeki baharı kimse sizden alamaz. Kış ne kadar uzun sürerse sürsün, bahar hep gelir. Ve her defasında bize yeniden başlama cesareti getirir. Ve senden küçük bir şey isteyeceğim. Kendi baharını inşa et içinde. Bu benim baharım olacak de, hayaller kur, bolca gez, eğlen… Çünkü belki de hayatın fısıltısı tam da oradadır. Ve unutma ki bahar sadece doğada değil, içimizde de filizlenir. Tıpkı toprağın uykusundan uyanıp, bizi rengârenk çiçeklerle selamlaması gibi. Bu uyanış bazen içsel bir değişimle gelir. Düşüncelerimizi, duygularımızı, hayallerimizi yeniden şekillendiririz. Yeni bir gün gibi, yepyeni bir başlangıçtır. Baharın taptaze havası, içimizdeki karanlıkları da siler. Gecenin, sabahın yerini alması gibi… Gece ne kadar karanlık olursa olsun, her sabah yeni bir umutla doğar.
Bahar, aynı zamanda bizlere sabretmeyi de öğretir. Doğanın geçirdiği dönüşüm, o kadar zarif ve sabırlıdır ki, bir çiçeğin açması, bir yaprağın yeşermesi zaman alır. Ama o bekleyiş, sonunda en güzel çiçeği, en taze yaprağı ortaya çıkarır. Bu da bize hatırlatır ki, biz de kendi yolculuğumuzda benzer sabrı gösterdiğimizde, en güzel halimize kavuşuruz. Sonbaharda kurumuş, karın altında kalmış, buz tutmuş dallar yeşerip çiçekler açıyorsa bizim de hayatımızda zorlukların ardından güzellikler açabilir demektir. Bu yüzden sabırlı olmalıyız ve umudumuzu yitirmemeliyiz.
Ve ben, baharın sadece doğaya değil, insan ruhuna da dokunduğuna inanırım. Özellikle zor zamanlardan sonra bahar gelir. Kışın ağırlığı ve karanlık günler bizi yorabilir, umutsuz hissettirebilir. Ama baharın gelişiyle birlikte, insan ruhu da yeniden canlanır. Bahar, her şeyin geçici olduğunu, karanlık günlerin mutlaka sona ereceğini ve güneşin yeniden doğacağını hatırlatır. Bu yüzden bahar, bir umut, bir yeniden doğuş gibidir.
Bunların yanı sıra bahar bize paylaşmanın güzelliğini de öğretebilir. Bir çiçek açarken sadece kendi güzelliğiyle yetinmez; etrafa renk olur, koku olur. Biz de kalbimizdeki iyilikleri, sevgiyi ve umudu çevremizle paylaştıkça çoğalırız. Bir tebessüm, bir sıcak kelime, bazen sadece bir “Nasılsın?” bile bir başkasının içindeki kışı bahara çevirebilir.
Bir şarkı duyarız mesela, yıllar önce yaşadığımız bir anı canlanır gözümüzde. Baharla birlikte hafızamız da tazelenir sanki. Ne zaman ki bir badem ağacı çiçek açsa, biz de geçmişin tozlu raflarından bir anıyı indiririz kalbimize. Bahar, hatırlamaktır aynı zamanda. Unuttuğumuz hayalleri, içimize gömdüğümüz güzel ihtimalleri, büyürken susturduğumuz o çocuk sesini hatırlamak…
Bahar aynı zamanda çocukluk gibidir. Saf, coşkulu ve sınırsız hayallerle doludur. Hatırlar mısınız, çocukken ilk papatyayı gördüğümüzde ne kadar heyecanlanırdık? Belki de büyürken kaybettiğimiz o hayret duygusunu yeniden kazanmanın zamanı şimdi. İçimizdeki çocuğu uyandırmak, hayal kurmaya cesaret etmek için en güzel zaman: bahar…
Bazen bir düşünün, toprak bir müddet uyur, sessizce dinlenir. Ne zaman ki ihtiyaç duyar, yepyeni bir hayat başlatır. Bahar, bizim de içsel dönüşümümüzdür. Geçmişin ağırlığından, korkulardan, şüphelerden arınmamızdır. Bazen küçücük bir adım bile bizi o değişimin kapısına götürebilir. Ve o adım, o an, bir ömre bedel olabilir. Baharın gelişini beklerken, zaman geçer ve biz de olgunlaşırız. Tıpkı doğa gibi… Dönüşürüz. Sahi bir düşünelim, bu bahar geçen yıl ki baharla aynı mıyız? Tabi ki değiliz, hiçbir baharda da önceki baharla aynı olmayacağız. Değişeceğiz, yeniden başlayacağız, dönüşeceğiz. Ve en güzel dönüşüm, sabırla gelir. Çünkü, bahar koşarak değil, sabrederek gelir. Her yaprak sabırla açar, her çiçek sabırla büyür. Sabırla beklemek, en güzel ödülü getirir. Bazen bir çiçek açar, bazen de bir umut doğar. Baharın güzelliği, hiçbir zaman erimemesi gereken bir hatırlatıcıdır. Doğanın uyanışını izlerken, kendi içsel uyanışımızı da hissederiz. Ve belki de gerçek bahar, içimizdeki yenilik ve umutla başlar. Bahar, sadece doğa değil, bir insanın ruhunun yeniden doğmasıdır.
Ve dilerim ki hayatımızdaki her şey baharın gelişi gibi güzel olsun.
Sevgi ve muhabbetle…
