Kader insan eliyle mi şekillenir, yoksa insan doğduğunda kaderi belli midir? Aslında bu iki anekdot en çok tartışılan düşünceler arasındadır. Kimisi “Kaderimizi Allah belirler.” der ve onu savunur. Kimisi ise “Kaderi biz belirleriz.” der ve onu savunur, ona göre hareket eder. Bana kalırsa kaderimizi biz belirleriz. Allah sadece bize yol sunar. Biz de o yollardan birini seçerek yaşayacağımız olayları biz seçmiş oluruz. Hani derler ya, “Kader gayrete aşıktır.” diye; şimdi sorarım size, insan gayret etmeden nasıl kaderini güzel eyler? Bazı insanlar alışıktır “Kaderim böyleymiş.” lafına. Evet, bir nevi doğrudur. Fakat istediğiniz işi çabaladıktan sonra olmadığında bu kanıya varmak bana göre daha sağlıklıdır. İnsan iki kaderi belirleyemez: biri nasıl doğduğunu, diğeri ise nasıl öleceğini… İşte sadece bunları Allah belirler. Diğer unsurlarda ise siz seçim yaparsınız, Allah da uygun görürse nasip eder; görmezse daha iyisini nasip eder. Ümitsizlik İslam’da yoktur. Hatta imanı zedeleyen davranışlardandır. Ne yaşarsanız yaşayın, tevekkülü ve çalışmayı elinizden bırakmayın. Her insan hata yapar, her insan zor zamanlar geçirir. Her insan bir diğerinin acısını görünce, kendi acısına bile şükür eder. Ve her insanın imtihanı da, yaşama süresi de farklıdır. İnsan yaşadıkça öğrenir. Yaşamadan kimse acı ne demek, kırgınlık ne demek, mutluluk ne demek, aşk ne demek bilemez. Ve her insanın hikâyesi de farklıdır. Kimi birkaç bölüm, kimi ise birkaç asır sığdırır hikâyesine. İşte bu da benim hikâyem…
Ben Burcu Sayer. Anadolu Üniversitesi Hukuk Fakültesi mezunuyum. 26 yaşındayım. Mesleğimi iki yıldır aralıksız yapmaktayım. Bu meslek bana hem acıyı hem de zaferin ne olduğunu bana göstermişti. Çocukluğum çok güzel geçmişti. Bu mesleğe başlamadan önce hem ukala hem de kendini beğenmiş biriydim. Fakat bir müvekkilim ile tanıştıktan sonra hayatım çok değişmişti. Mesleğimin birinci yılında bir dava almıştım. Müvekkilimin adı Zarife Bayraktar’dı. Kendisi daha 24 yaşında, gençliğinin baharında bir kızdı. Fakat o baharı biraz erken sönmüştü. Müvekkilim hırsızlıkla suçlanıyordu. Dış görünüş olarak hiç yapabilecek bir tipte insan görünmese de, dava önümde olduğu için kızla konuşmaya başlamıştım. “Anlat!” dedim. Yüzüme baktı. Hafif tebessüm etti. Fakat bu tebessüm, “Siz ne anlarsınız?” tebessümüydü; çok sonradan anlamıştım. “Anlatayım.” dedi. Başladı anlatmaya, o anlattı ben ağladım ve bir kez daha adaletin terazisine bunu yakıştıramadım.
Kız daha beş yaşındayken babası tarafından şiddetle büyütülmüştü. Şunu da ekliyordu: “Benim hatırladığım o yaştı; daha küçükken de dövermiş, annem söylerdi.” Sonra kız bir şekilde büyümüş ama her şeyden mahrum kalmıştı. Babası olacak o cani, annesini daha kız 14 yaşındayken gözü önünde katletmişti. Kız tek kalmıştı. En önemlisi de o cani babayla beraber on yıl zulüm görmüştü. İstemediği her türlü pisliği zorla yaptırtan baba, kalp krizinden geçen ay ölmüştü.
“Bunun hırsızlık neresinde?” dedim, fakat ben yıkılmıştım. Kendimden utandım. Gençliğimde anneme yaptığım sertlikten utandım. Kız bana öyle baktı ki, kalbime hançer saplanmıştı.
Annesi öldükten sonra babası onları öyle bırakıp gitmişti. Kız ambulansı aradıktan sonra, annesinin kolundan ona ait bir mücevheri çıkarmış, almıştı. Annesinden kalan tek hatıraymış. Diğerlerini babası olacak cani yakıp harap etmişti. Babası öldükten sonra aç kalmış, yemek yiyemez olmuştu. İşe giremiyordu, çünkü ilkokul mezunu bile değilmiş; ikinci sınıf terkmiş. En son çareyi, annesinden tek hatırası olan mücevheri satmakta bulmuş. İstemeye istemeye gitmiş, satmış. Karnını doyurmuş. Kalan parayla tekrar o yere gidip durumu anlatmış, bizim gaddar kuyumcu kapı dışarı etmiş. O da gece vakti, annesinin tek hatırasını oradan almış; elinde olan son parayı da notla beraber oraya bırakmış. Tabii adam bunu kabul etmeyip şikayetçi olunca, kız bana gelmiş. Anlattıkları bittikten sonra bana yine masum baktı. Başını önüne eğdi:
“Beni savun ama benim sana verecek param yok. Tek ihtiyacım, annemin hatırası olan mücevheri geri almaktı.”
Adamı aradım. Kızın hikâyesini baştan adama anlattırdım. Parayı koyduğunu, bunun hırsızlık sayılmayacağını anlattım. Başka bir şey çalınmadığını söyledim. Zor da olsa adam ikna olmuş, kızdan şikayetini geri çekmişti. Ben de kıza yardım etmiştim. Şu an benim yanımda asistanlık yapıyordu. Herkes ondan memnun şekilde çalışıyordu. Kız mücevheri geri almıştı. Yaşama isteğini de kaybetmemek için beni ablası bilmişti.
İşte ey dostlar! Her dert bir değil. Bu dert size yabancı gelir, yaşamadığınızdan. O yüzden siz siz olun, küçümsemeyin kimsenin dertlerini bu hayatta. Kiminin derdi size ders olur; “Bazı şeyleri boşa abarttım.” der, sahip olduklarınıza şükür edersiniz. Hayatınıza bakıp Allah’a tevekkül edip elinizden geleni hakkıyla yerine getirirsiniz. “Kader gayrete aşıktır.” der, kaderiniz için siz de yola devam edersiniz.
