“En Sevgili (s.a.v.)’e”
Yine bir şafak söktü, gün yük/seldi üstüme,
Geceleri sağaltan gamzenle uyanmadım,
Bir inkisarla daha boyun büktü düşlerim,
Visâlinin rengine bugün de boyanmadım.
Baygın soluklarıma can umdum nefesinden,
Çölleşen topraklarım yağmur bekler sesinden,
Müjganından savrulan aşkın şeraresinden,
Deryalar tutuştu da, ben bir zerre yanmadım.
Lutfedip düş benim de bir kor gibi ruhuma,
Yansın hezeyanlarım süzülüp de ufkuna,
Şefkat bulutlarından çağlayan yağmuruna,
Tutuldum sırılsıklam, bir damla ıslanmadım.
Görmedim, her geceme yüz-i mâh’ın doğdu da,
Fark etmedim, ışığın kalbime dokundu da,
İklimin âb-ı hayat ırmağını sundu da,
Yüklenip kirlerimi suyunda yıkanmadım.
Gel gitlere kapıldım, sendelendim kimi dem,
Baş kaldırdı, gelmedi, bazen peşimden gölgem,
Netameli sulara yelken açtı da gövdem,
Yine kırdım dümeni, incisine kanmadım.
Gezindim herkes gibi ben de türlü şehirde,
Nefes de alıyordum bakınca zevahirde,
Sürüklenip durdum da çamur yüklü nehirde,
Sen içimde oldukça, duruldum, bulanmadım.
Sendin karanlıklarda ay’ca ışıtan beni,
Esrik hülyalarımda tülce kuşatan beni,
Nefes nefes üfleyip düşce yaşatan beni,
Her dem seni içtim de, hiçbir günâ kanmadım.
Mevsimler hazan oldu eylül nakışlı soldum,
Fırtına boran oldu toz dumanda kayboldum,
Âlem gülistân oldu bense mürg-i bâğ oldum,
Senden gayrı bir gülün yaprağına konmadım.
Nicedir yollarında vuslat beklemekteyim,
Umudumu her şafak vakti bilemekteyim,
Her kırık niyazımda seni dilemekteyim,
Eşiğinde durmaktan serzenip usanmadım.
Yorum