Mum olmak kolay değildir.
Işık saçmak için önce yanmak gerek…
(Mevlânâ)
Vücudunun, her hangi organının, kalbinin, içinin, ruhunun ateşte kavrulmasıdır yanmak… Müthiş acı verir. Vücudunun, organının yanması geçer de, diğerlerinin geçmesi çok zordur ve zaman alır. Zaman geçse de, acısı geçmez… hafifler sadece… Bir ömür boyu sızlar. Her aklına geldiğinde o müthiş sızıyı tekrar yaşıyormuş gibi hissedersin.
Yanmak ruhunu acıya hapseder, bu acıyı yaşamaya mecbur eder, bu acıyı hissetmeye zorunlu bırakır. Bu acıyı yaşamadan asıl ıstırabı bilemezsin. Ruhunu yakan o acı her neyse hayatınız o acıdan sonra iki evreye geçer: o yaradan öncesi ve sonrası. İşte bundan sonra bir karar verirsin: ya sana acıyı yaşatanlara nefret etmeyi, kin beslemeyi, sürekli onları veya tüm hayatı suçlamayı seçer yada bu yaranı kabul edip onu neden yaşadığının sebeplerini ararsın, hatalarını görmeyi seçersin ve anlam aramaya başlarsın. Ve bu evrede birinciyi seçenler hep zayıf kalanlar olur. Çünkü enerjilerini düşüren hisleri seçmişler. İkinciyi seçenler ise güçlü karakter olma yolunda ilerlerler. Çünkü bu kişiler enerjilerinin düşmesinde bile anlam aramayı seçmişler ve enerjilerini arttıran pozitif yönlü hisleri seçmeğe üstünlük vermişler. Çoğumuz bunu farkında olmadan yaparız. Ama hangi seçimi yapmış olursanız olun, öncelikle karşınıza çıkan her olumsuz olayda kendinize sorun: Bu ben miyim? Bu yaptıklarım bana yakışan bir şey mi? Eğer ki yaptıklarınızı rahatlıkla kendinize yakıştırabiliyor iseniz ve vicdanınız rahat ise doğru yoldasınızdır. Ama eğer her yaptığınızda kendinizi kandırmak için sürekli bahaneler üretiyorsanız ve vicdanınızı bastırıyor iseniz, orda durun ve doğru yolu gösterecek vicdanlı birilerinden tavsiye almayı ihmal etmeyin. Hatta vicdanı rahat bir kişiliğiniz varsa bile, bazı konularda yanlış yapabilir, kontrolü kaybedebilir veya düştüğünüz olayın içinden bir türlü çıkamayabilirsiniz. Önemli olan bunu fark etmek…
Yanmak, kalbinizin içini yakan ama sıcaklığı ve aydınlığı ile hayatınıza ışık saçan bir kordur…
