Gülten Hanım

Gülten hanım dal kırık,
Kol kırık,
Yamalı geceye yıldız olunmaz.
Yol karanlık,
Çukura bırakılmış yalnızlık,
Diri diri gömülür insanlık,
Hangi çığlığa ses olur?
Dili kanlı merhamet,
Ah! Gülten hanım…
Saksındaki solan çiçek,
Körpe idi be!
Böyle güzellik böyle neşe,
Zehir oldu kalplere.
Solgun teninde açar mı menekşe?
Gün görmeden gitti ihtiyarlık,
Rüyalarda kaldı ipek saçın,
Yüzyılda yaşasan bitmezdi gönül bağım.
Hangi densiz kesti yollarımızı?
Hangi el uzandı çaldı zamanımızı?
Bastonlu bu yalnızlık,
Zil takıp oynar sokağımızda,
Sanırsın fukara,
Kurumuş dudaklara su olursun.
Kefen giyer dolanır başında.
Ah! Bilemedik Gülten hanım,
Kırık bardak masamızda.