Beni Saran Kefenim

Yalnızlıktan değil sâdece özlem benim,
Düşünceler yiyor günden güne beynimi,
Bin yıla gem vurmuş sanki bedenim,
Direndikçe yırtıyor beni saran kefenim.

Çiçekler en güzel mezarlıkta açarmış,
Sevenleri gözyaşı ile sulasın diye,
Dünyada ayrılmayan dostlarda var imiş,
Tıpkı toprak gibi insanda sarılırmış bitkiye.

Yıkılan bedenin yorgunluğunda zihnim,
Kor bir ateş gibi sarmalayıp yakıyor,
Vuslat yolunu bekler iken gözlerim,
Her dakika umudun hayalini seyrediyor.

Tüm çabam ve gayretim hazana inat,
Bahar mevsiminde açan güller gibi,
Bir varmış bir yokmuş misali hayat,
Az buçuk bende huzura kavuşma ümidi.