Mavi kapaklı bir defterim var benim. Derdimi açtığım, gözyaşlarımı paylaştığım bir dost kendisi. Ne zaman derde düşsem, içimi, yüreğimi karalar bağlasa veya dolsa göz pınarlarım, açarım kapağını bu mavi kapaklı dünyanın. Bir kara delik misali alır götürür tüm hüznümü benden. Bazen göz gezdiririm gözyaşıyla sulanmış kelimelere. En güvenli yerdir bu sayfalar. Aklımdan silmek istediğim her şeyi ona armağan ederim. Bazen çığlıklar gelir sayfalarından arasından. Unutma bizi derler adeta. Benim mavi kapaklı defterim…
Her sayfası bir acı, bir gözyaşı, bir anı saklıyor içinde. Benim mavi kapaklı defterim…
Sadece benim duyabildiğim bir çığlık geliyor kulağıma, sadece benim dokununca hissettiğim o ıslaklıkla gözyaşları geliyor parmak uçlarıma. Aralıyorum yapraklarını ve çığlık duruyor adeta. Bekleyişte diyor ki, “Oku beni, hatırla, unutma…”
İsteğini kırmıyorum, okuyorum.
Tekrardan yazıyorum. Çaresiz kaldığımda başvurduğum tek yer bu sayfalar sanırım. Dilsiz sırlarla dolu sırdaşım, sadık dostum. Geçmiş yine mıh gibi düştü aklıma. Geçip gidenler şu kısacık ömrümüzde. Herkesin geçmişte kaldığını hatırlayınca büyük bir hüzün çöküyor kalbimin ortasına. Yutkunamıyorum, kasılıyor her yanım. Şimdi hiçbiri yok. Çok kişi gitti. Hepsini o kadar özlüyorum ki, keşke diyorum, yanımda olsalar keşke. Ben 5 yaşıma geri döneyim, o halleriyle kalsınlar yanımda. Dursun zaman, ne onlar yaşlansın ne ben büyüyeyim. Ah, her şey ne güzel olurdu, nasıl da farklı olurdu. İçime bir hüzün düştü akşam akşam. Kor bir alev gibi yakıyor, baştan aşağı iniyor kalbime doğru. Toprak oldu herkes, bu mu bizim sınavımız? İçim yanıyor yine bu akşam. Toprak olunca mı söner bu kor?
Işığın süzüldüğü camdan dışarı, gökyüzünün farklı tonlardaki geçişlerini izledim. Mavinin ve grinin tonları vardı. Her şey yolunda gözüküyordu ama hiçbir şey yolunda değildi. Bulutlara bakan farklı gözler, farklı hayatlar…
Sahiden, her şey yolunda gibi miydi?
