Keyfe Keder

Dümdüz yollarda ayaklarına takılanlar,
Havalandırdığın vesveselerindi.
Uçuşan kuşlar olurdu laciverte boyalı gökyüzünde.
Geceden ıslattığın ekmeklerde hep aklı kalırdı birkaçının.
Sabahın zifirinde tıklanırdı o tozlu pervazların.
Hayat, “mazi” diyecek kadar eski ve yorgun…
Bir düş olacak kadar kısa ve çelimsiz…
Sen bu gece de kalk, herkes derin uykulardayken.
Pencere önüne bir avuç ekmek ufala, dertlerinden uzakta.
Yarına bir tas su koy, arınsın tasalar,
Keyfe keder dertler…