Sevgi dünyadaki yaşamın aktığı nehirdir…
(Henry Beecher)
Sevgi koşulsuz yapıldığında gerçektir. Gerçek bir annenin evladına olan sevgisi gibi mesela. Ya da bir çocuğa sevgi vermek için illa anne veya baba olmaya da gerek yoktur. İnsan olmak yeterlidir. Sevgi sokakta yürürken karşına çıkan aç kedinin karnını doyurmaktır veya öksüz bir çocuğu evlat edinmektir.
Sevgi düşünmeden yapılan bir eylemdir. Ben insanın özünde sevgi veren, iyi kalpli olduğuna inananlardanım. Çünkü pandemide herkes bir az “insan” oldu, herkesin biraz “insanlığı” ortaya çıktı. Ortaya çıkmayanlar da vardır, onları boş verelim. Ben insanlardan veya insan olmaya gayret göstermeye çalışanlardan bahsediyorum.
İnsan denilen varlığa dikkatlice baktığında aslında her şeyde hep bir karşılık bekleyen tek varlığız herhalde. Çünkü hayvanlara bir sevgi verirsen, beş mislini geri verir, doğa da o şekilde. Bir de insanlar içinde tek varlık vardır ki sevgisini koşulsuz verir, o da anne sevgisidir… Gerçek bir annenin sevgisi…
Bana tuhaf gelen bir şey var: Düşünsenize insan olarak sevgi bahşediyoruz ama öyle bir varlığız ki o sevgi bir şekilde bize geri veriliyor. Çok tuhaf değil mi…? Hatta birini sevdiğimizde bile sevgimizin aynı şekilde karşılığını görmediğimizde uzaklaşırız… Kendimizi de haklı buluruz. Benim kadar sevmedi deriz. Hâlbuki bu hiç bir şekilde mümkün değil ki! Hiçbir şeyi farklı farklı insanlardan aynı şekilde alamayız. Çünkü hepimiz farklıyız, hepimizin farklı algıları vardır, aynı ailede aynı koşullarda büyüsek, ikiz bile olsak her şekilde farklıyız. Sadece bunun farkına varmamız ve birbirimize sevgi ile yaklaşmamız yeterlidir. Çünkü sevgi bize iyi gelen, ruhumuzu iyileştiren önemli unsurlardandır.
Sevgi kalbin ta derinliklerinden, içten isteyerek ve insanlara – herkese ve her şeye fayda sağlamak adına gösterilen şefkâttir…
Yorum