Şiirler ve Öpücükler

I

Yakamda sana ayırdığım çiçekler,
Solmadan, kokun dağılmadan
Bir bahar sabahı rüzgâra bıraktım;
Belki bir sokak köşesine,
Belki bir park bankına,
Belki de gözlerinin indiği ilk kaldırıma…

Ayaklarının ucuna düşsün diye,
Ve düşerken seni çoğaltsın diye;
Çünkü bazen bir çiçek,
Bir şehirden daha kalabalıktır içinde.

II

Şiirler ve öpücükler dizdim avuçlarına;
Birini okursun diye,
Diğerini hatırlarsın diye.
Her hecesi bir yanılgı,
Her kelimesi senden izinsiz bir hatıra…

Belki bir serçenin kanadında düşer içime adın,
Belki sesindir kuşlara beste veren;
Ve ben, bir sözcüğün tam ucundan
Yeniden severim seni —
Usulca, bir şairin hep eksik kalan yerinden.

III

Gökyüzünde kuşları eksik olmayan,
Toprağında çiçekleri uzayan,
Arıları raks eden şehirler senle mümkün.

Senle konuşuyor duvarlar,
Senle gülümsüyor boş sokaklar —
Ve ben, gece karanlığı gibi yalnızım.

Yansıman duvarlara vuruyor,
Sen sanıyorum sokakları.
Nereye baksam sen;
Artık her şey, herkes sana benziyor.