Metroda ayakta duran sıradan bir genç gibi olan, ama sıradan olmayan bir oğlan vardı. Oğlanın ayakkabısı ve pantolonu yırtıktı. Siyah pantolon ve bordo tişört giymişti. Elleri yüzük dolu, sakalları kısaydı. Tişörtünde kocaman Pink Floyd yazıyordu. Üzerinde kuru kafa olan eski ceketi tişörtün üzerine giymişti. Koyu renk saçları uzundu ve açıktı. Kulağındaki çalan şarkıya eşlik edercesine ritimli şekilde hareket eden ayağı, hafifçe salladığı başının üstünde ahenkle sallanan saçlar, kendisini müziğe kaptırdığını gösteriyordu. Metro tünelinin uğultusu kulaklığındaki müziğe karışıyordu. Gözleri boşluğa dalmıştı, ama bakışlarının derininde başka bir yerdeydi sanki. Camda belirsiz yansımasına baktığında kendi sureti yerine bir anlığına bambaşka bir yüz gördü. Gözlerini kırptı, görüntü kayboldu. Başını ritme göre sallamayı bırakmadan, sanki hiçbir şey olmamış gibi devam etti. Ama kalbinin içindeki o ince ürperti, göz kapaklarının altında çırpınan küçük bir gölgeye dönüşmüştü. Karşısındaki koltukta oturan yaşlı adamın gözleri kapalıydı, ama dudakları kımıldıyordu; sessizce bir şeyler fısıldıyordu sanki. Tuhaf olan, müziği susturduğunda bile o fısıltı devam etti. Genç çocuk başını kaldırıp metro vagonunun tavanındaki ışıklara baktı. Işık bir anlığına kesik kesik yanıp söndü. Karanlıkta, vagonun diğer ucunda duran yolcuların yüzleri silikleşti; sadece gözlerinin beyazı kalmış gibi göründü. O an içinden bir düşünce geçti: “Belki de son durak hiç gelmeyecek.”
Ayağı hâlâ ritme vuruyordu, ama artık müziğin değil, kendi kalbinin ritmine ayarlıydı. Oğlan başını cama yasladı. Camın ötesinde sadece tünel karanlığı değil, çok daha derin bir şey vardı. Gözlerini kısınca karanlıkta kıpırdayan şekiller gördü. İnsan mıydı onlar? Yoksa sadece zihninin yorgun oyunları mı? Müziğin gitar solosu bir anda kendi kendine bozuldu. Kulaklığından hışırtılar, sonra da garip bir uğultu gelmeye başladı. Ritme ayağıyla eşlik etmeye çalıştı, ama fark etti ki o ses ritim değildi; bir kalp atışıydı. Kendi kalbinin değil, sanki tünelin derinlerinden gelen devasa bir kalbin atışı…
Vagonun içindeki diğer yolcular hâlâ hareketsizdi. Yaşlı adam gözlerini açtı. Gözlerinde irisin yerinde simsiyah bir boşluk vardı. Dudaklarıyla mırıldandığı kelimeler bu kez daha netti:
“Burada kalacaksın…”
Genç çocuk kulaklığını çıkardı, ama fısıltı kesilmedi. Aksine daha da yakına geldi. Yanında oturan yaşlı adamın sesiyle değil, kendi kafasının içinden yankılandı. Bir an için gözlerini kapadı. Açtığında metro vagonunda artık başka yüzler vardı. Bordo tişörtünün göğsündeki “Pink Floyd” yazısı, camda yansımasına bakınca kan kırmızısı gibi akıyordu. Yanındaki insanlar yüzsüz, sessiz, sadece ona dönmüş bakıyorlardı.
O an fark etti: Müziğin içinde kaybolmaya çalışırken başka bir yere çekilmişti. Belki de bu tren hâlâ hareket ediyordu, ama nereye gittiğini söylemek mümkün değildi. Ayağı hâlâ ritim tutuyordu, ama bu defa müzikten değil, korkudan. Birden irkilerek gözlerini açtı. Metro vagonu sessizdi. Kulaklığından hâlâ aynı şarkı çalıyordu. Karşısındaki yolcular sıradan, sıradanlığın sıkıcılığıyla oturuyordu. Kalbinin deli gibi atışını yavaşlatmaya çalıştı.
“Rüya…” dedi kendi kendine. “Sadece kötü bir rüya.”
Başını cama yasladı, derin bir nefes aldı. Fakat tam o sırada fark etti: Camdaki yansıması gülüyordu. Kendisi değil, sadece yansıması. Dudakları kımıldıyordu, ama kendi dudakları kıpırdamıyordu. Yansıması çok net bir şekilde ona fısıldadı:
“Henüz uyanmadın.”
Bir ürpertiyle yerinden sıçradı. Metro sarsıldı, ışıklar yeniden titredi. Kulaklığından gelen ses bir anda değişti. Şarkı çoktan bitmişti, ama hâlâ bir şey çalıyordu. Tünelden gelen o kalp atışı…
Başını ellerinin arasına aldı, gözlerini kapattı. Açtığında yine aynı yerdeydi. Metro, karanlık yolcular, simsiyah gözleriyle yaşlı adam… Hepsi oradaydı.
Artık şunu biliyordu: Bir kere uyanmıştı, ama yanlış yerden. Gerçek uyanış hâlâ çok uzaktaydı. Belki de hiç gelmeyecekti.
Ayağı bu kez istemsizce titriyordu…
