Eşe Mektup

Bugün gidişinin yıl dönümü sevgilim.

“Eşim…” diye seslenmelerin hâlâ kulağımda, şimdi sensiz ne çok yalnızım bir bilsen. Sanki bu hayat beni sen olmayınca görmek istemiyor gibi davranıyor, ama seni de benden hayat almadı mı sevgilim? Niye benden yüz çeviriyor, niye acı çekmemi istiyormuş gibi yapıyor?

Sen gidince çok şeyim değişti. Mesela sabahları artık uyanmak gelmiyor içimden, debelenip duruyorum yatağın bir ucunda. Sen gittiğinden beri senin tarafına hiç yatmadım, sanki sen hala orada yatıyorsun da ben hemen yanına uzanıyor gibi yapıyorum…

Nasıl anlatayım ki sensizliğimi, artık her şeyden korkar oldum, rüzgarın uğultusu bile içimi ürpertiyor, sokak köpeklerinin havlaması beni nasıl da ürkütüyor bir bilsen. Sensizlik beni nasıl da zayıf düşürdü inan ben de inanamıyorum bu halime. Balkonda oturmak da gelmiyor ki içimden, çay da demlemiyorum artık…

Sen gidince senin benim birkaç akrabamız geldi yalnız bırakmamak için ama nereye kadar gelirler ki, onlar da bıraktı zamanla.

Biliyor musun sevgilim, en çok da güneş batmaya, etraf kararmaya başlayınca yokluğunu hissediyorum, o zaman her şey daha ıssız oluyor, herkes evine çekilince daha bir yalnız oluyorum…

Bilsem sana ne zaman geleceğimi, böyle olur mu halim hiç, ama ben de bilmiyorum ki sevgilim, ne zaman bitecek bu nefeslerin arkası. Bazen oturunca koltuğun birine uzun uzun daldığımı fark ediyorum da bir iç geçirip benden bir sen geçtin ki her şeyimle birlikte kendini de alıp gittin.

Meğer ben nasıl da senmişim..

Seni anlatamıyorum kimselere, adını dilimin ucuna getiriyorum tam konuşacağım boğazımın ortasına bir şey takılıyor ne gidiyor ne de belli ediyor açıktan kendini, orada öylece durup konuşmama izin vermiyor.

Bir de sevgili sen gidince göz kapaklarımı kırpmadan da ağlayabildiğimi fark ettim, ne acı değil mi bunları hiçbir zaman okuyamayacağını bildiğim halde hâlâ sana yazıyor olmam…

Bakma böyle uzun uzun yazabildiğime, yeni yeni toparlıyorum kendimi, unutulmaz da alışılırmış ya hani, ben de öğreniyorum ne yapayım sevgili. Hayat öğretmeye karar verdiyse elimden hiçbir şey gelmiyor. Sen gidince çok isyan ettim, hayat alma benden sevdiğimi, geri ver diye, ama o zaman da kararını vermişti, seni benden aldığından beri karışmıyorum işine…

Sevgilim, bu mektubumla birlikte yine seni hayalimde yaşatmaya devam edeceğim,. Senden sonra kaç mektup oldu, hiç bilmiyorum sayısını.

Seni bugün de çok sevdim…

Ben sensiz de iyi olmaya çalışmaktan yoruldum, ama bu da bitecek ya tek umudum o günü beklemek sevgili…

Hoşça kal.

Eşin.

(Empati üzerine yazılmış bir mektup)