Eylül Bir Veda mıdır?

Dedim ya… Eylüldü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin…
(Cemal Süreya)

“Eylül, hüzün ayı. Böyle derler Eylül’e. Yapraklar bile çok sevdikleri ağaca veda ediyordu hüzünle. Bize de hüznü ile gelmişti bu sene.” (Zeytin Hasadı /sf. 97)

Yazımıza başlarken yaptığımız vurgu üzere Eylül ayı genellikle hüzünle ilişkilendirilir. Ya da bir veda ayı olarak nitelendirilir. Peki gerçekten böyle midir?  Buruk bir ay mıdır Eylül? Eğer böyle değilse neden üzerine böyle bir algı oluşturulmuştur? Sadece sonbaharın başlangıcı olduğu için mi?

Oysa Eylül ayında tatil sona ererken iş başı yapılır. Öğrenciler okulları ile buluşur, dersbaşı yapar. Televizyon kanallarında bile “Yeni Sezon” tanıtımları yapılır. Yani çoğu kimse tarafından da aslında bir başlangıç ayıdır, bir bakıma da kavuşma ayıdır. Ancak Eylül’ün bu güzelliğini görmek yerine zihnimize nedense hep bir hüzün algısı yerleştirilmiştir. Özellikle bazı şiirler bu durumu pekiştirmiştir. Bu şiirlere örnek vermek gerekirse Cemal Süreya’nın Eylüldü şiiri, Atilla İlhan’ın Yağmur Kaçağı isimli şiiri, İlhan Berk’in Otağ isimli şiiri, Ümit Yaşar Oğuzcan’ın Ben Eylül Sen Haziran şiiri, Turgut Uyar’ın Acıyor şiiri, Yahya Kemal Beyatlı’nın Eylül Sonu şiiri…

Ancak bana göre Eylül gibi biraz tatlı sert, biraz sıcak biraz soğuk, biraz yağmurlu biraz güneşli bir ayı, sadece hüzünle ilişkilendirmek ona biraz haksızlık gibi geliyor. Kendimize Eylül ayının güzel ve yeni başlangıçlara gebe olduğunu da hatırlatmamız gerekiyor. Yeni bir iş, yeni bir aşk, yeni bir dostluk, yeni bir okul, yeni bir kitaba başlamak gibi… Belki de zaman güzellikleri beraberinde getirir. Çünkü nasıl inanırsak öyle olmaz mı? Peki siz de Eylül’ü bir başlangıç olarak görenlerden misiniz?