Yıllar yıpratamaz sonbaharı. Sonbahar yaprakları içine siner insanın ve insanı çok mutlu ederler. Son baharda hüzün, ayrılık gibi duygular gelir akla.
Benim aklıma her duygu geliyor, sarının tonlarına dair ne varsa hepsi. Bazen renk, bazen hüzün, bazen aşk, bazen ayrılık…
Son gelen bahardı o. Sondu, o yüzden de çok önemliydi. İnsanlar sonbaharlarını nasıl yaşıyorsa doğa da öyle yaşıyordu. Her insan farklı yaşıyordu sonbaharını içinde derin ve sessizce. Her ağaç da her insan gibi farklı ve özel yaşıyordu sonbaharını.
Bugün bir parkta sonbahara teslim ettim kendimi. Ağaçlar yapraklarını dökmüştü her yere o parkta ve oynuyordu çocuklar, sarının her tonu vardı ağaçlarda. Her tonunda farklı bir ağaç öyküsü bekliyordu bizi. Kim bilir neler yaşamıştı, nelere şahit olmuştu bu yaşına kadar ve yine bir sonbahar ve yine döküyordu ağaçlar yapraklarını yerlere. Çöpleri toplayan çöp memuru duygulanmıştı bu güzel tablo karşısında ve birkaç resim çekmişti ağaçlarla işi bitince. Ben ise kendini bulmuştum bu güzel ağaçların altında ve çok mutlu olmuştum sonbaharın altında. Sürekli bana anlatıyorlardı neler yaşadıklarını, neden yaprak döktüklerini dinledim. anladım, ben de sarılıp öpmek istedim o ağaçları ve yapraklarını bugün sonbaharın altında.
Her renk yaprağın düşüne düştüm bugün. Özleyerek hem de. Her yapraktaki şeklin, rengin farkına düştüm bugün bekleyerek hem de. Yaprakları saydım bugün ağlayarak hem de. Yaprağı aldım elime, ağaçlara doğru yürüdüm ve üstüne yazılar yazıp astım ağaca anı olsun diye.
Bu sonbaharda daha çok düşünelim, biz neredeyiz ve bu yılı nasıl bitiriyoruz? Süzgeçten geçirme vakti geliyor sonbaharda ve ölçü tartıp biçme zamanı. Sonbaharlarda buluşmak dileğiyle…
