Gün devrilip el ayak çekilince sokaktan,
Kor gibi yalnızlığın bağrına gömülürsün.
Yanıp sönen hayaller bir el eder uzaktan,
Kuşanıp yağmurunu bir boşluğa yürürsün.
Sessiz bir feryat düşer, sükûtun ortasına,
Her şey, herkes yabancı kesilir birden sana,
Sığınsan da kırık bir umudun arkasına,
Vuslatın sılasından hicrana sürülürsün.
Vehimlerin yankısı çınlatır kulağını,
Issızlık yüreğine dokumuştur ağını,
Göremezken karanlıkta solunu ve sağını,
Bir dehlizin sonunda bir uçurum görürsün.
Gecenin kollarına bırakırsın kendini,
Hafif bir rüzgâr okşar anne gibi tenini,
Sislenmiş hatıralar sarıp sarmalar seni,
Örselenmiş kalbinle maziye süzülürsün.
Irarsın üzerine üşüşen gölgelerle,
Bilemezsin nereye varılır bu seferle,
Yılların suretine serdiği çizgilerle,
İnce ince kıyılır, ezilir, üzülürsün.
Şehrin son ışıkları çekilir üzerinden,
Son bir bûse alırsın solgun gülüşlerinden,
El çekip allı morlu ipeksi düşlerinden,
Titreyen renklerinle siyaha dökülürsün.
Sen yürürsün yol yürür, sen bitersin yol bitmez,
Çığlık atsan da artık kimsecikler işitmez,
Siluetin noktaya dönüşür de nihayet,
Uzayan ufuklarda küçülür, küçülürsün…
