Baktığın Değil Gördüğün Sensin

Kuşkusuz, insanoğluna verilen en büyük nimetlerden biridir; gözlerimiz…

Tüm bedenimizi düşündüğümüzde tek bir organımızın bile olmamasını hayal edemeyiz.

Kulaklarımız, burnumuz, ağzımız, ellerimiz ayaklarımız, kalbimiz… Duymak, koklamak, yemek, yazmak, yürümek, sevmek ve ve… Ve’ler bitmez.

Vücudumuzun makro alemi gibi birde göremediğimiz mikro alemi vardır. Bu göremediğimiz mikro alem sadece bizim için yaratılmıştır.

Ya bu görünmeyen alem de olup bitenler… Sırlarla doludur.

Her gün vücudumuzu dolaşan kanımız, kanın içindeki hücreler, hücre içindeki organeller. Ribozom, lizozom, endoplazmik retikulum… Her birinin bulunduğu farklı hücreler de aynı görevi yapmaları. Her bir organın hücre çeşidinin farklı yapılarda yaratılması…

Sadece dört tane nükleotitin (timin, adenin sitozin, guanin) farklı sarmallanışıyla DNA’mızın hiç kimseyle benzerlik göstermemesi. Tek yumurta ikizlerinin bile bu yasanın değişmemesi.

Bu bilinmez sırlarla dolu derin kuyudan çıkıp, biz yine gözlere dönelim. 🙂

İnsanın dış dünyası kadar iç aleminin de olduğunu hepimiz kabul ederiz herhalde.

Gözler; bir evin dış dünyaya açılan pencereleri gibidir. Nasıl pencereler kapandığında artık ev, kendi hane sakinleri ile baş başa kalır, kimseyi içeri almaz aynı onun gibidir gözler.

Bu yüzdendir meditasyon yaparken gözler kapanır. İnsan iç alemi ile baş başa kalır. Bazen pencere zorlanır. İçte kalmak zor gelir insana…

En çok kendisiyle barışık olmayan, olamayanlar zorlanır. O kadar dış dünyaya alışmışlardır ki kendilerine yabancı kalmışlardır. Halbuki insanın en iyi arkadaşı kendisi yani: İÇ ALEMİDİR.

Günlük hayatta ve sosyal medyada, aynı resme ve videolara bakıp yapılan yorumlar bambaşkadır. Çünkü insanlar; aynı şeye bakıp, farklı şeyler görürler.

Aslında işin özü; insanın baktığı şeyde GÖRDÜĞÜ KENDİSİDİR.

Bir yemek videosunda: kimisi, yemeğin pratikliğini, kimisi kalorisini, kimisi de tencerenin modelini görür.

Farklı görmek elbette sorun değildir. Bunun yanında, yoğrulan hamuru değil de plastik kap diye (alay edip) yorumlara yazarsan iş değişir.

Bazen yorumlarda öyle garip ifadeler oluyor ki bu insan nasıl bakmış (nasıl görmüş) diye hayret ediyorsun.

Demek ki “iç dünyasından gözleri onu o şekil de gösteriyor.” diyorsun.

Sonuç olarak şunu diyebiliriz sanırım:

İnsan iç alemini ne kadar güzelleştirirse dış dünyayı, iç dünyayı da o kadar güzel görmeye başlar.

Hayatı dolu dolu yaşayanların sırrı da bu olsa gerek. Onlar baktıkları yerde her zaman bir güzellik görmüşlerdir. Güzellik yoksa da kendilerinin varlıkları zaten orayı güzelleştiriyordur.

Aklıma şu an Efendimizin (s.a.v.) yaşadığı bir olay geldi… Bir ölü köpeğin yanından geçerken herkes kafasını çeviriyor. Ama şefkat Peygamberi (s.a.v.) tebessüm ederek şöyle diyor; “Ne güzel dişleri var.”

Söz sultanından sonra artık bana söz düşmez, deyip yazımı bitiriyorum.

Hayatı dolu dolu, tüm güzellikleri görerek yaşayabilmek duasıyla…

Yaşarsan, yaşatırsın da… Vesselâm.