İçimde büyük bir boşluk var. Bunu derinden hissediyorum. Her şey yarım her şey eksik, yaşadığım birçok duyguyu anlamlandıramıyorum. Sanki bir şeyler arıyorum ama bulamıyorum. Aradığım şey bana çok uzakta gibi hissediyorum. Ben yaklaştıkça o uzaklaşıyor.
Mutluluğu, huzuru, sevgiyi nerede aramalı insan başkalarında mı kendi içinde mi? Bu soruların cevabını biliyor muyum? Mutluluğu, huzuru, sevgiyi kendi içimde hissetmiyorum. Artık değer verdiğim herkesten aynı şekilde değer görmeyi, beklemeyi bıraktım. Olmuyor… Çünkü sevdiğin kadar sevilmiyorsun. Değer verdiğin kadar değer görmüyorsun. Artık her şey çok sığ, aşklar, arkadaşlıklar, dostluklar, hiç biri gerçek değil görünenin ardı bambaşka görünen tamamen kurgu bir yanılsama bir aldatmaca, görünenin ardındaki sahteliği anlayınca hiçbir şeye inancım kalmıyor. En büyük darbeyi yine en sevdiklerin vuruyor ve bir daha eskisi gibi olamıyorsun, Bazen kendimi anlayamıyorum tanıyamıyorum.
Ne istiyorum? Sevilmek mi? Belki de kapatamadığım bir sevgi açığım var bilmiyorum. O kadar karışığım ki, yaşadığım hayattan yaptığım seçimlerden memnun muyum? Benim için her şey daha farklı olabilir miydi? Bir yerden başlamam gerekiyor hayallerimi gerçekleştirmek için neye ihtiyacım var. Yeterince cesur değil miyim? Kabuğumdan çıkmaya korkuyor muyum? Bazen hayatımın ellerimin arasından kayıp gittiğini ve benim hiçbir şey yapmadan durup izlediğimi düşünüyorum. Geriye dönüp baktığımda kendim için hiçbir şey yapmadığımı görüyorum. Hep başkaları için çabalamışım hep başkaları mutlu olsun diye uğraşmışım. Yeri gelmiş hayallerimden kendimden vazgeçmişim şimdi anlıyorum ne kadar yanlış olduğunu. İnsanları her zaman tanıdığımı sanırdım son zamanlarda gördüm ki kimse göründüğü gibi değil, herkesin arkasına saklandığı maskeleri var hem de bir tane değil birkaç tane bu maskelerin arkasında o kadar rahatlar ki gerçek yüzleri hiç fark edilmeyecek sanıyorlar, bu zamana kadar bir çok şeyi göz ardı ettim her şeyin farkındaydım herkesin gerçek yüzünü görmüştüm…
Bazılarını bilerek görmezden geldim. Bazılarını da onlara gerçek yüzlerini söyleyecek kadar değerli bulmadım. Ne kadar açık olursam ne kadar net olursam o kadar çok hayal kırıklığım oldu. Yaşadığım bir çok şey benim için birer tecrübe aslında, iyisiyle kötüsüyle artık eskisinden daha güçlü olduğumu hissediyorum. Bir şeyleri aramayı bırakmalıyım. Onun beni gelip bulmasını beklemeliyim, mutluluk, huzur, sevgi, artık bunların peşinden gitmeyeceğim. Onlar benim peşimden gelsin istiyorum. Çaba sarf etmeden, beni düşünen nasıl hissettiğimi önemseyen insanlar olsun istiyorum hayatımda. Kendimi açıklama gereği duymadan beni anlayan, neyi neden yaptığımı sorgulamayan, beni en küçük hatamda yargılamayan beni benden daha iyi tanıyan insanlar olsun. Böyle insanlar herkesin hayatında olmalı, sizi içten içe tüketen insanlar değil, içimizde çiçekler açtıran insanlara denk gelelim.
Yaşayarak öğrendiğim en önemli şey, insanın kendi kendine yetebilmesi, yalnızken kendin ile baş başa kaldığında yaptığın şeylerden keyif almak. Kimseye, kimsenin vereceği geçici mutluluklara muhtaç olmadan yaşamalı insan. Asıl kalıcı mutluluk, kendi içimizde yakaladığımız mutluluk, kalbimizin ve ruhumuzun şifası bizim elimizde iyileşmeye ilk olarak kendimizi sevmek ile başlamalıyız…
Konuk Yazar: Simge Bibliofila
Yorum