Kırmızı Noel

Üç… İki…. Bir… Patlıyor havai fişekler, işte yeni bir yıl daha. Herkes sevgi, sağlık dolu bir yıl diliyor sevdiklerine ve sevmediklerine.

Kırmızının büyüsüne kapılmış kalabalık şarkılar söylüyor. Dünya’nın çok da uzak olmayan başka bir yerinde aynı anda başlıyor geri sayım; üç, iki, bir patlıyor silahlar, bombalar. Herkes bir tarafa kaçıyor, babalar ardına saklıyor evlatları analar göğsüne. Sokak aralarından akıyor kırmızı, bacalardan geyiksiz geliyor ölüm. Şiirle yıkanıyor ölüler, gasilhanenin beyaz sabunları çocukların gözünü değil anaların bağrını yakıyor. Sevdiklerine ve sevmediklerine sağlık dolu yıllar dileyenler; kırmızı kadehleri tokuşturuyor, çocuklar sıraya girmiş Noel Baba’yı bekliyor heyecanla. Başka bir yerde de sıraya girmiş çocuklar, en arkadakinin sırtında demirin soğuğu, sonrası mı?

Kırmızının en koyusu. Noel Baba görünüyor, kırmızılar içinde. Gülümsüyor, Hoh.. hoh.. hohh.. Başka bir yerde bir baba göz göze geliyor sırada bekleyen oğluyla; korkma diyor yüz ifadesiyle, ben buradayım demeye fırsat kalmadan patlıyor silahlar, kırmızıya boyanıyor gri asfalt, sırasını bekleyen çocuklar basıyor çığlığı korkuyorlar kırmızıdan. Noel Baba’yı bekleyen çocuklar da basıyor çığlığı, ama onlar seviyor kırmızıyı. Hem ne bilsin kırmızıya kumaş olmayanlar korkuyu?

Şimdi söyleyin Noel Baba’ya, gelmesin o başka yerlere, zira hediye vereceği çocuklar kalmadı oralarda. İlla gelecekse de geyiklerini takmasın peşine, çıkarsın kırmızıları ve torbası boş gelsin. Toplasın! Çatısı duvarı yıkılmış evlerin, harabelerin orta yerindeki oyuncakların arasından boş mermi kovanlarını. Torbası dolu gitsin şimdi, söyleyin Noel Baba’ya gelsin o başka yerlere. Çocuklar giydiler kırmızıları, hediye verecekler ona, torbası boş gelsin.