İğneden İpliğe

Ne zaman ki ellerim seni tanıdı,
Mevsimlere bir eklendi, baharla kışla karışık.
Hasretin varken kuru bir ayaz,
Sen yanımdayken bilmediğim türlü çiçekler gönlümde.
Ne zaman ki seni tanıdı gözlerim,
Yeşilden başka renk kalmadı gökyüzünde.
Bütün ormanlar, ovalar, dağlar,
Yüzünde filizlenir gönlümdeki bütün kurumuş dallar.
Ne zaman ki seni tanıdı kalbim,
Tüm sağlık bilgilerimi unuttum.
Başka bir ritmi varmış yaşamanın,
Bilmezsin, adını duydukça kaç kere uzar ömrüm.
İmkânsızlıklar dize geldi, gönlüm yola geldi.
Aklım başıma mı geldi yoksa
Şu genç yaşıma neler geldi?
Delicesine akılla seviyorum seni.
Ne zaman ki seni sevdim,
Ruhum sana geldi.
Şairin “Yaşım yirmi, sana kırk senedir aşığım.” demesine ayıp olmayacaksa eğer;
Yaşım yirmi, sana Kalu Beladan beri aşığım.
Ne zaman ki seni bildim,
Senden başka ne var ise ziyanıymış ömrümün meğer.
İğneden ipliğe aradım kendimi.
Ne zaman ki seni buldum,
Adın gibi, mükâfatı oldun yorgunluğumun.