Ömür, bir yolculuktur aslında… Ne başını biz seçeriz, ne sonunu. Bir sabah ansızın gözlerimizi açarız dünyaya, ve o andan itibaren başlar yürüyüşümüz; kimi zaman dikenli, kimi zaman güllü yollarda.
İlk adımlar masumiyetle başlar; bir çocuğun gülüşüyle, bir annenin duasıyla. Sonra büyür insan… Yüreğiyle değil, acılarıyla olgunlaşır. Bir gün fark eder ki, her yaş bir yara, her yara bir ders, her ders bir dua gibidir.
Zaman akar, yıllar geçer… Bir bakmışsın, dün dediğin şey artık hatıradır. Bir dostun sesi, bir sevdanın izi, bir hatanın pişmanlığı, bir annenin özlemi… Hepsi bir yük olur omuzlarında. Ne tam taşıyabilirsin, ne de bırakmaya kıyarsın.
İnsanın ömrü bir tren gibidir aslında. İstasyonlar değişir, yolcular iner, biner. Kimi kalır yüreğinde iz bırakır, kimi gelir, bir selamla geçip gider. Ama o tren durmaz, çünkü hayat durmaz, zaman affetmez.
Bazen insan, kendi ömrünün yükünü taşıyamaz olur. Bir omuz arar yaslanacak, ama bulamaz. Ne dost kalır geride, ne sevgili… Hepsi birer gölgeye dönüşür, zamanın soğuk nefesinde kaybolur giderler.
Yıllar geçtikçe anlarsın; kimse kimsenin yarasını tam sarmazmış. Herkes kendi derdine düşer, kiminin derdi para, kiminin derdi yara… Ama en ağır yük, sessiz acıların yüküdür.
İçin yanar, anlatamazsın. Gözünden yaş akar, kimse sormaz “neden?” diye. Çünkü dünya dönmüyor dertliler için; sadece gülene, kazanana, güçlüye dönüyor.
Bir gün aynaya bakarsın; gözlerindeki ışıltı sönmüş, gülüşlerin yerini derin bir suskunluk almış. Ve anlarsın ki, bu yolculukta en çok kendine yenilmişsin.
Ama yine de yürürsün… Çünkü pes etmek, yürek işi değildir. Yaralı da olsa, kırık dökük de olsa, o kalp atmaya devam eder; sevdaya, umuda, hayata inat.
Ve bir gün… O tren son durağa varır. Ne mal, ne makam, ne de şan gelir seninle. Sadece yaşadıkların, sevdiklerin ve kalplere bıraktığın iz kalır arkanda.
Ömrün yolculuğu işte böyle bir hikâye… Ne kadar uzun yaşarsan yaşa, asıl mesele uzun yaşamak değil, iz bırakarak yaşamak.
